Türkiye’de demokrasimizin en önemli sorunlarından biri:
Demokrasinin doğru düzgün içselleştirilememesidir. Daha doğrusu herkesin demokrasiden farklı anlam ve zihniyet dünyası yaratmasıdır. Demokrasi kavramı, iktidar odakları tarafından siyaset etme yöntemi olarak kullanılagelmiştir. Özellikle sağ ideolojiler tarafından demokrasi olgusu, fazlaca istismar edilmiş, geniş kitleler üzerinde kontrol sağlanabilmesi için “Demokrasi” olgusu, fazlaca dejenere edilmiştir.
Sağcı-dinci ideolojiler, siyaset etme yöntemlerini daha çok dinsel istismara dayandırdıklarından ötürü, özellikle Türkiye gibi ülkelerde çağdaş demokrasinin uygulamaları sürekli olarak saptırılarak, iktidarın konsolide edilmesi yoluna gidilmiştir. Her şeyden önce sağlıklı ve düzgün işleyen bir demokrasi mekanizmasının, her türlü politik angajmanlardan arındırılmış olması gerekir.
Din olgusu, “laiklik” ilkesinin aleyhinde sürekli olarak kullanılmıştır. Osmanlı İmparatorluğunun yıkılmasından sonra kurulan Türkiye Cumhuriyeti Devleti, din ve devlet işlerinin seküler bir düzende işleyebilmesi adına “laik” bir düzende karar kılmıştır. Din- tarım imparatorluğunun tebaası konumundaki insanlar, ancak laik bir yaşam düzenine geçilmesiyle beraber “Vatandaş” ve “Birey” olabilmiştir. Gerçekten de laiklik ve demokrasi arasında önemli bir bağ vardır; ve bu bağ, her nedense dini siyaset etme aracı olarak kullanagelen sağ ideolojiler tarafından esnetilmiş, laiklik ve dinsizlik arasında, çağdaş demokratik anlayışla uyuşmayacak anlam derinlikleri kurulmak istenmiştir. Kamu alanının herhangi bir dinin tahakkümüne girmemesinin, demokrasinin çoksesliliğe imkân vermesinin, dinin siyaset bezirganları tarafından politik enstrüman olarak istismar edilmemesinin tek yolu, laiklik ilkesinin cumhuriyet rejiminin en önemli taşıyıcı kolonlarından biri olduğunun topluma anlatılmasıdır.
