Sınıfın zeki çocuğu olmak dışarıdan bakınca imrendiğiniz kadar güzel bir şey değil.
Normalde bunları sesli dile getirmem ama burada anonim olarak yazabildiğim için bu konuda dertli bir insan olarak biraz içimi dökmek istiyorum.
Tüm açık yürekliliğimle söylüyorum ki, bütün öğrencilik hayatım boyunca ortalama üstü bir öğrenci oldum ve hâlâ da öyleyim. Bütün derslerden hep en yüksek notları alan genelde bendim. Arkadaşlarımın aileleri bile benimle gurur duyar. Böyle zeki çocuk ilan edilince yetişkinlerin gözdesi oluyorsunuz ama okul ortamında işler çok da öyle yürümüyor.
- Bir kere herkes sürekli benden kopya çekmek istiyor.
- Sınavdan 100 alınca kimsenin umurunda olmuyor, zaten benden beklenen o. Ama başka biri 75 alsa herkes “Oha, helal olsun, çok zekisin” demeye başlıyor.
- Sınavdan 90 alınca herkes günah işlemişim gibi bakıyor.
- İnsanların beklentilerini karşılamak zorunda hissediyorum.
- Herkes sürekli yardım isteyip duruyor, bazen kendi işime ayıracak vakit bulamıyorum.
- Grup projelerinden nefret ediyorum, herkes bütün işi bana yıkmaya çalışıyor.
- Hocalar bana asla söz vermiyorlar. Sürekli doğru cevap verdiğim için başarımdan ötürü mimlendim resmen.
- Boş zamanlarımı çar çur etmek yerine sürekli ders çalıştığım için, kendim gibi olmayan insanlarla takılamıyorum. 1-2 tane arkadaşım anca oluyor.
- 10 soruya 10 tane yanlış cevap verenlerin olduğu yerde ben kırk yılın başı bir soruyu yanlış cevaplayınca dalga konusu oluyorum.
- Korumam gereken bir repütasyonum varmış gibi hissediyorum. Bazen benim de bir şeyleri boşlayasım geliyor ama gidip bir dersin sınavından 80 alacağım, sonra bütün hocalar bana tembelmişim muamelesi yapıp daha çok çalışmam için üzerimde baskı kuracakmış gibi hissediyorum.
- Bütün bunlar yüzünden sürekli stres altındayım.
Yani herkesin hayatı kendine zor.
Aile içinde sorunlar yaşayan, maddi sıkıntıları olan, psikolojik sorunları olan insanlar, benim gibi insanlara bakıp “Bununki de dert mi” diyerek kendi derdini kendi gözünde büyüterek bir nebze de olsa kendilerini iyi hissediyor olabilirler. Anlayışla da karşılarım. Ama şu yazımı bitirirken bile böyle insanların da olduğunu, belki aşağı bu tarz yorumlar bırakacaklarını bilmek, sırf bu yüzden son paragrafımda bu duruma değinerek kendimi açıklamak zorunda hissetmek de benim lanetim olsa gerek.
