Neden bilmiyorum , ruhum beni buraya yazı yazmaya itti.Belki çok fazla okuyan kişi olmasa bile..İnsanları tanıdıkça ,aynı hataları yapmamaya başlıyorsun hayatta.Kimleri çevrende tutabilecegini artık ögrenmiş oluyorsun,kim sana nasıl geliyorsa sende ona o şekilde gidiyorsun.Ama , evet ama’lardan sonra gelen her cümle olumsuzdur.Ama insanları tanımak bir yönden çok korkutucu , ne denli kötü olabileceklerini bazen tahmin bile edemiyoruz ki bu durum çoğumuzu insanlardan uzaklaştırıyor.İyi mi kötü mü siz karar verin . Güven ne kadar önemli bir duyguymuş,sadakat , şeffaflık , artık büyüdükçe yanımızdakilerde bunları arar oldu.Gözlerimiz uzaklarda kaldı.Bunlar ne güzel duygularmış abiii ya der olduk.Peki size sorarım güven yıkıldıktan sonra tekrar kazanılan bir duygu mudur ? İnsanız ya işte herkes hata yapabilir belki o ben bile olabilirim ki yüksek bir ihtimal , ama insan unutur mu yapılanı ,aslında bu cümleleri yazarken içimde kendime bu soruların cevabını veriyorum ve hepsi evet kazanılır, evet unutulur. Bazen bunları düşünürken beynim kendini yiyor gibi oluyor , evet arkadaşlar çok düşünmek ve çok planlı yaşamak gitmiyor bence bir yerde tıkılı kalıyor.Sen planlar yapıyorsun hoooppp hayat ordan çıkıveriyor diyor ki hayırdır sen neyin planını programını yapıyorsun son imzayı ben atıyorum koçum.Sonra sende bakakalıyorsun.Artık annemi daha iyi anlıyorum , gözlerinde o degersizlik hissini daha net ve daha çok hisseder oldum .Heralde büyüyorum ben yaa. Hani annelerimiz teknolojiyle çok içli dışlı degiller bilmezler çok derinden .Atıyorum bir şifre yenilemek bile onlar için belki zor gelebilir ve bizden yardım istediklerinde bazen dalga geçeriz komik gelir ama unuturuz oysa ilk konuşmayı , yürümeyi hatta kaşıkla çatalla yemek yemeyi bize ögreten onlardı.İşte son zamanlarda bunları düşünür oldum. Ciddi olmasam bile sinir oldugumda bagırmaya üzülür oldum.Çünkü annelerimiz zorluklarla ayakta durmaya çalışmış , belki tek başına belki yanında destekçileriyle o yüzden ne olursa olsun onlara yardım etmeliyiz ve yanlarında olmalıyız.Zorluklar kelimesi bazıları için önemsiz yada sadece bir kelimeden ibaret olabilir.Yani belki iki sene öncesine kadar benim içinde çok hissedebilecegim bir kelime degildi.Ama insan kötü şeyler yaşadıkça bir şeylerin farkına daha net ,daha çok varıyor.Yani ne yaşıyor olursanız olun bilin ki bir gün mutluluğa o mavi gökyüzüne erişeceksiniz ve geriye dönüp baktığınızda çok şeyin farkında oldugunuz için kendinizle gurur duyabilirsiniz.
İlginizi Çekebilir
