Çabalamaktan yorulmadığımla birlikte,çabasızlıktan yorulduğum bir evrede olduğumu hissediyorum.İnsan neden vazgeçer?
Kendimi aptal gibi hissetmek beni çok yordu,ben yorulmaktan daha çok yorulmuş olabilir miyim? Ben neden hayatımın bir evresinde çok mutluyken bir evresinde çok mutsuzum? Ben neden verdiğimi alamıyorum?
İnsanlar böyle yaşıyor hayatın normali bu sanıyoruz ama aslında normalleştiren biz bunlardan yorulanlar.Dönem dönem kendimi keşfediyorum hayatımı belirli kişilere bağladığımı fark ettim buna asla engel olamıyorum çünkü üzülmeye başladığımda bunu yaptığımı anlıyorum ya onlar hayatını bana bağlıyor mu? Biz sevmek,sevilmek isteriz en çok sevildikçe sevdikçe duygularımız bedenimizi yönetir hale gelir hayatımızı buna adıyoruz bir bakımdan ama ya sevilmediğimiz de sevmediğimiz de hayatımızı yine buna adıyoruz.En kötüsüde kendi sorunlarımız olmasına rağmen kendi benliğimizden ödün vererek hayatımızın merkezine aldığımız kişiyle ilgileniyoruz.İçime atmak diye bir şey varken anlatmaya ne gerek var diyordum zaten anlaşılmaz olduğumu düşünüyordum kendi içimde bu yargıyı kırmak istediğimde ise pişman olduğumu hissediyorum çünkü yine anlaşılmaz olduğumu fark ediyorum.Ona rağmen onunla kalıp sevginin bizi iyileştireceğini düşündüm,ben iyileşmişken kendimi tekrar hasta ederek.Çoktan vazgeçmiş biriyle konuşmak bana nasıl hissettirirdi daha önce bir çok kez denemiştim ama güçlü hissediyordum şimdi ise kırgın kendimi kendim gibi hissedememek bu kadar kırıcı olmamalıydı.Eskiyi özlüyorum belki de eski beni,büyümenin bu kadar can sıkıcı olacağını bilemezdim tabi ama çıkamadığım bir ruh halinin benimle bu kadar uzun süre yaşayacağını hiç düşünmemiştim kendimle bütünleşmiş belki de kendimdim.
