Nedendir bilmiyorum hüzün dolu içim, ailemden uzakta olmak benim için alış gelmiş olsa da, hep her zaman gidebileceğim bir yerim olması bana cesaret veriyordu, şimdi ise sanki gidecek hiçbir yerim kalmamış gibi hissediyorum, kalbim ne kadar kırılırsa kırılsın, sanki olduğum yerde durmam gerekiyormuş gibi, buda kırgınlıklarımı derinlere gömmemi sağlıyor, derinlere gömmek ise beni yoruyor, kendimi başarılı sanardım, kendimi harika sanardım, kültürlü sanardım, şimdi ise sanki o eski beni hatırlatmaya çalışıyorum kendime, bak sen cevvaldin, sen gerçekten cesurdun, sen sözlerini esirgemezdin, sen kendine yeterdin, şimdi ise sanki her geçen gün mayomneze yük olan ve bir b*k beceremeyen biri gibiyim, ne yemekleri vaktinde yapabiliyorum, ne ev temizliğini ne kariyer yapabiliyorum, kendime itiraf etmem gereken bir şey var, ve bunun ne olduğunu biliyorum, sanırım yaşımdan dolayı kendimi çok savunmasız hissediyorum, büyümem gerekiyordu, heyecana kapılmayıp büyümem gerekiyordu, mayomnezle evlendiğim için pişman değilim, sadece küçük olduğum ve hem kendi ergenliğimin bitiş sancılarını hem evliliğin getirdiği psikolojik gerilimi aynı anda kaldırmak beni çok zorluyor, onun ablasını sevmeye çalışıyorum fakat o inceden gönderme yapıyor ve sinsi bir şekilde moralimi bozuyor, buna bir örnek vereceğim, keyifle biralarimizi yudumlarken ben şarkıların hep 4 kıta yazıldığını ve hep aynı sözlerden oluştuğunu söyledim, oda bana yapabiliyorsun sen yaz dedi, fark edemedim ve yazdığımı söyledim, oda bana “ bir taneyle olmaz daha çok yazman gerek ” dedi, esprili bir cevap verdim ve günler sonra bulaşık yıkarken fark ettim, niyetinin beni değişik bir duygu durumuna soktuğunu, işte ben bunlara hazır olmadığımı hissediyorum, kalbimin kırılmasına hazır değilim, kalbimin, gidecek bir yerim yokken ve eşim için kavga etmemem gereken insanlar tarafından kırılmasına hazır değilim, eşime göre çok önemsiz olabilir, hatta belki baya baya önemsiz, ama benim için çok önemli, çünkü ben insanlarla iletişim kurarken incinmeye müsait şekilde kendimi açarım, normalde de kötü kalpli insanları asla yanımda tutmam, bir heyecana kapıldım eşimden çok memnunum ama sanırım onun anlamayacagi şekilde üzgün ve düşünceli hissediyorum, bir an önce büyümeli ve o olgunluğa erişmeliyim. İşte böyle kızlar /erkekler kendinizi kalbinizin zırhını oluşturmadan evlilik gibi bir yola sokmayın. Beynim eğer üzüldüğüm anları çok hızlı silmeseydi, intikam duygum pekişirdi, fakat sadece kalbimdeki hüznü kalıyor, maalesef, ve yşınız küçük ise biriyle evlenmek için şu devirde asla anne babanızı silmeyin, şuan babam beni arıyor soruyor olsa idi, eminim bu kadar kırılmış hissetmezdim. Onu çok özledim, ve bunları yazarken bile gözlerimden akan yaşa engel olamıyorum, babanız kötü biri değilse sadece sizinle ilgenmediyse bile bunu hissediyorsunuz, çünkü ben büyürken babam sadece yılda bir ay yanımdaydı, ama onun kucağına yatıp saçlarımı oksamasi şuana dek yaşadığım tüm güzel duygulardan daha güzeldi. Eğer bir şansım olsa zamanı geri alır ve babamın kalbini asla kırmazdım.
Siz, siz olun kendinizi, kalbinizi ve beyninizi koruyabilecek duygusal zırhları edinmeden evlenmeyin.
