Kim çocukluğuna dönmez istemez ki?O saf,temiz, merhamet dolu duygulara…Sürekli olan oyunlara,güneşin altından yiyilen dondurmaların keyfini tekrar kim çıkartmaz istemez ki.Sanırım bazılarımız büyüdü ve bazılarımız da hâlen çocuk.Nereden bilecektik ki oynadığımız oyunun son oyun olduğunu,sokakta bağrışlarımızın susacağı son gece olduğunu nereden bilebilirdik?
Aslında amacımız büyümekten şikâyet değil de o duyguların samimiyetini özlemekte,herkes çocuk yaşta büyüdü sanki ansızın.Küçükken kimse demedi ki sen hâlâ çocuksun diye git güle güle oyna diye.Bize büyüklerin yükleri verildi ve bizler de o yükün altında kaldık.Çocuk olduğumuzu bile bile neden sustular neden kimse sen hâlâ çocuksun demedi.Ve neden kimse oyun oynamaya izin vermedi.Bilmiyorlar mıydı acaba büyürken oyun oynanılmadığını,arkadaşlarımızın uzak diyarlara gideceklerini unutmuş olabilir mi acaba herkes şimdi hangi arkadaşla oynayacağım ben.Peki ya oyuncaklar onlar nerede?Yoksa başka bir çocuğa mı verildi büyüdüm diye mi oysaki o benim tek oyuncağımdı.Ama benim bir daha oyuncak alamayacağımı bilmiyorlar mıydı?Ben kimseden bir şey beklemedim sadece oyunumu oynamak istemiştim.Düğümlendi mi acaba boğazlar neden insanlar sustu neden kimse demedi bu çocuktur diye peki biz büyüksek büyükler kimdi?Ve sen hâlâ çocuksun demedikleri için de bir gecede büyüyüverdik işte…Ve sen hâlâ çocuksun
