Sınır tanımayan biri olarak sınırlar çizmeyi öğrenmekte çok zorlandım.
Önce kendime “nerede”, “kiminle”,” ne kadar” mutluyum diye sorarak başladım. Mutlu olduğum alanları belirledim ve bir süre oralarda durdum, kaldım. Mutsuz olduğum yerde susmak yerine konuştum. Tepki aldım. Tepki verdim. Bir süre alma – verme denge tahtası üzerinde debelendim. Hakkımı alamadığım yerden vazgeçmeyi öğrendim. Ve pek tabi buna üzülmekle vakit kaybetmemeyi de. Hakkını veremediğim alanları ve insanları fark ettim. Özürler diledim, daha da dilerim muhtemelen. Yolda korkularımı besleyen gıdaları kestim. Öğünlerime faydalı besinler ekledim. Çeşitlendim. Genişledim. Açıldım. Daralttım. Tam da olmam gereken kaplara göre şekil aldım. Dar gelen bazı kalıplardan çıktım. Gardırobumu yeniledim. Büyük gelenleri ihtiyacı olanlara verdim. Artık tarzım olmadığını düşündüğüm kıyafetlerime teşekkür edip onlarla helalleştim. Yeni insanlar tanıdım. Kimin benden ne istediğini anladım. Ne kadarının cebimde olduğunu hesapladım. Pazarlık yaptım. İstediğim birçok şeyi pahalıya satın aldım, kazıklandım. İndirim istemeyi öğrendim, indirim yaptım. Aldım, verdim. Kimisini beğenmedim, iade istedim. Bazen rengini, bazen bedenini değiştirdim. Bendekini bir başkasında gördüm, üzülmedim. Takdir ettim. Beğendim, beğendiğimi söyledim. Alçalmadım, yücelmedim. Katıldım. Katılmadım. Ne düşünüyorsam onu aktardım. İkna ettim, ikna oldum. Ben yanlış anlaşılmaktan çok yoruldum. İfade ettim, sustum. Susmak zordu benim için. Tuttum. Unutuldum. Fark edildim. Kırıldım. Onarıldım. Unuttum. Gurur duydum. Hatırladım. Kendime kızdım.
Yaptım. Ettim. Ben harbiden çok değiştim.
