Bir anda tek bir seçim yapmak zorunda olduğumuz için neleri geri teptik?
Kestirmeleri tercih etmek yerine yollarımızı uzatsaydık, bir köşe başında çarpışır mıydık hayatımızın aşkıyla?
Yürümek yerine otobüslere koşsak, bir amcanın dudaklarından dökülen sözcüklerden anlar mıydık hayatın anlamını,
Ya da otobüslere yetişmek yerine yürüseydik bazı yolları çok özlediğimiz insanla karşılaşır mıydık,
hatta ayak üstü bir sohbetle içimizin yanmasına sebep olur muyduk?
Başımız eğik yürüdüğümüz yolları başımız dik yürüsek, bir çift göz içimizi yakar mıydı?
Kulaklıklarımızı takmak yerine insanları dinlesek, bir ablanın nahif sesinden duyar mıydık hayat felsefemiz yapacağımız sözü?
Kırmak içim söylemediklerimizi, içimizi yakmadan atsaydık içimizden kıymetimizi bilirler miydi?
Seviyoruz demediğimiz için mi sevdiklerimiz başkalarıyla, söylesek bizimle olurlar mıydı?
İyimser olduğumuz için mi dünyamız başımıza yıkılıyor, zalim dünya için fazla güzel hayaller mi kuruyoruz?
Bir şeylere dair olan umudumuzu yitirmeden peşinden koştuğumuz için mi yıkılıyoruz, umudumuzu yitirmeli miyiz?
Kendimizi umutsuzlukla boğduğumuzda, umudumuzu yeşertecek anlar yaşanır mı?
Ya da hayat çok mu anlamsız?
Ne kadar çok kararsızlık bunlar, neler kaçırıyoruz haberimiz dahi yok.
Neleri geri tepiyoruz, neyi kaybediyoruz hiçbir fikrimiz yok. Rastgele yaşıyoruz ama yaşadığımızdan da emin değiliz.
Kukla gibi oynatılıyoruz sanki ama alışkınız biz kaybetmeye.
Tam tutunduk derken, dalın kırılmasına, yüzme biliyorken boğulduğumuzu fark etmeye.
Düşmeye, yıkılmaya, bir deprem anında yavaş yavaş sarsılarak çöküntü haline gelmeye alışkınız biz…
