Uzun zaman oldu.Kendimi bulmaya çalışıyordum kaybomaya yüz tutmuş hayallerim peşinde koşarken buluyorum kendimi ardıma dönüp baktığımda kırılmış bir çok kalp bıraktığımı gördüm.İnsanın en büyük zaafı nedir? ya da kimdir? bu dünya yokuşunda neler kaybediyoruz hiç düşünmedik sanırım. Düşünmek zor iştir.Asıl yorucu olan düşünmeyi bırakmaktır.Buna sebep ne ya da kim? Hiçkimse!! kimseyi suçlamıyorum suçlu aramak bir noktada kendimizi kandırmak olmuyormu?
Kıbrıslı bir cocuk vardı bir zamanlar tek gayesi çalışmak olan arkadaşlarının çok sevdiği bir çocuktu güler üzlü, ince fikirli ve çalışkan tek hayali hukuk okumak isteyen bir cocuk adalete aşık bir cocuk.
O çocuk hukuk okudu adalet kavramını tanıdı,insan kavramını öğrendi ,ancak bir şeyi unutmuştu unuttuğu şey insanoğlunun hırsıydı,ikiyüzlülüğüydü kendisi azimli olsada hırsına yenik düşmüş bir kitle ile kim mücadele edebilirdi ki insan kavramı sadece insanlık adı altında yoksula umut dağırtarak rant kazanmaya çalışmakmıymış o çocuk bunu öğrendiğinde kime derdini anlatabilir ya da hakkını nasıl arayabilirdi en önemlisi kurduğu hayallerinin enkazında kalmış umudunu ‘ Sesimi Duyan Varmı ’ duymayı sözünü bekleyerek mi geçirmeliydi en güzel günlerini elbette hayır!
Şimdi o çocuk bir asker umutlarından vazgeçmemiş ancak yeni umutlara bir kapı aralamak zorunda olan bir asker. Okursun, yazarsın, düşünürsün, çalışırsın ancak tüm bunlara rağmen başarılı olamazsın sınanırsın en büyük sınavın ise hırsına tapmış insanlığa karşıdır.Sen azimli olmaktan vazgeçme yeterki düşeceğin zaman kimseye tutunma tek başına düş tek başına kalk
Şunu unutmayın her zaman küçük görünmek zorundasınız.
