İsyanım Var ve Ağrılar

Kendime hep sordum. Neden ben? Aklıma bin tane soru geldi, bir tane cevabım yoktu oysaki. Hayatın acımasızlığı benim de yüzüme vurmuştu. Hayat benim de ellerimden bir şeyleri almıştı tıpkı bir çok kişiden aldığı gibi. Çocukluğumu, gençliğimi ve hayallerimi…

Sevmek suçtu. Sevmenin bedeli hep terk edilmekti. Oysa çocuktuk ve inanmıştık. Sorun olmamalıydı sevilmek. Başa gelmemeliydi terk edilmek. Anlamadım hiç, anlatmadılar da. Anlatsalardı da anlamazdım zaten, küçüktüm…

Ağlamak da suçtu, öfke de, heyecan da… İnsan olmanın gösterisi değil miydi bunlar? Doğamızda yok muydu bunlar? Bilmiyorum neydi bize bunları yasaklayan, neydi  bizi kendi duygularımızdan kopartıp atan?

Öfkeliysek bize kınayarak baktılar, yanaşmaz oldular bize, korktular. Ağlayana pısırık dendi, sulu göz, ağlak… Fazla mutluysak güleç, gülen surat gibi lakaplara büründü kişiliklerimiz… Oysa hepimiz insandık,birdik. Ne ara ayrılmıştı adımız birbirinden? Ne zaman ayrım yapar olduk bedeni bedenden, yüreği yürekten…

İsyanım insanlığa, yaşamayı zorlaştıranlaradır. 

Kalbim ve ruhum incindi, kanattılar kanatlarımı. Bir yol bulurum sandım, bir çıkışı olur sandım hayatın tıkadığı yollardan… Yapamadım, yaşamaktan da bıkmadım. Mücadele ettim…

Bu yazı uzun olmadı, umarım hayatınız bu yazıdan daha uzun olur, sevgilerle…