Elinizde sımsıkı tutup çektiğiniz bir halat düşünün. Halatın ucundaki şey size bir türlü gelmiyor, siz çektikçe halat canınızı yakıyor. Sonra siz halatı elinizden bırakıyorsunuz ve acınız diniyor. Nasıl oluyorsa bu saatten sonra o sımsıkı tuttuğunuz şey size geliveriyor. Hepimizin hayatında bir kere bile olsa hiç ummadığımız bir anda gelen bir mucize olmuştur. Ben de sizlere işte böyle bir mucizemi anlatacağım.
İNANMUCİZELERE
Üniversitenin ilk yılında beni bir erasmus yapma sevdası almıştı. (Bilmeyenleriniz için erasmus 1 yıl ya da 1 dönem için başka bir ülkede okuma imkanı veren bir yurtdışı eğitim programı) Kendimce yeterli olduğunu düşündüğüm ingilizcemle erasmus sınavına girmek istedim ancak başvuruyu kaçırmıştım. Bir sonraki yıl başvurduğumda ise sınav sistemi değiştiği için bu sefer ben başarılı olamadım. Sonraki sene son şansımda hem erasmus hem de farabi programlarına başvurdum.(Farabi aynı erasmus gibi ancak yurt içinde başka bir okulda okuma imkanı veren bir öğrenci değişim programı) Bu sene de bir umut başvurdum ancak ikisinin de olmayacağını düşünerek biraz dalgasına biraz laylaylom bir havayla. Her zaman küçükte olsa bir umut vardır ya hani, zaten o umudum da olmasa başvuru yapmazdım. Sınav sonuçları açıklandığında öğrendim ki erasmusta 2. yedek olmuştum farabiyi ise hiç sormayın bile, başvurduğum okulun sitesine bakmak yerine kendi okulumun sitesine bakmışım ve ”tabiki kazanamadım” diyerek arkaya attım. Aradan biraz zaman geçti ve bir gün telefonum çaldı. Mucize ya işte, o hepimizin bildiği suratsız üniversite memuru beni arıyordu. Meğer ben farabi değişim programını kazanmışım.Sonuçlara yanlış siteden bakmışım. Hacettepe Üniversitesinde 1 yıl okumaya hak kazanmışım ama neden hala kayıt belgelerimi getirmemişim, üstelik bugün başvurunun son günüymüş. İNANAMADIM. Okul puanım çok iyi olmadığı için Hacettepe gibi bir okulun beni kabul edeceğini düşünmemiştim bile. Hemen ne lazımsa o gün hallettim ve koşa koşa kaydımı yaptırdım. Ertesi yılı kendi memleketimde Ankara’da okuyordum. Hepsinden önce Hacettepe gibi güzel, kaliteli, başarılı hocaların olduğu bir okulda olmak beni çok mutlu etmişti. O sene benim senemdi sanki Ankara’da okumaya başlamış 1 dönemini bitirmeme az bir zaman kalmıştı ki yine telefonum çaldı ve bu sefer erasmustan yedeklerden bana sıra gelmişti. 2. dönemimi Polonya’da okuyabilirdim ancak aynı sene içerisinde iki programdan da faydalanamayacağım için Polonya’ya gidemedim tabii. Ama olsundu 🙂 Hacettepe de benim için çok gurur vericiydi. Mezuniyetimi orada gerçekleştirdim. ”Aman sanki beni mi alacaklar” diye giriştiğim bu işte hayatın bana bu kadar kolaylık sağlayacağını tahmin etmezdim bile. Bana kendi hayatımdan kocaman bir örnek olan bu anı benim için bir mucizeydi. Ne zaman ” yok ya asla olmaz” desem bu olayı hatırlayıp, elimden geleni yapıp ” artık olacağı varsa olur” deyip beklerim.
Diyeceğim odur ki değerli okurlarım bazen bir şeyleri sımsıkı tutmak yerine serbest bırakın, evet onu isteyin ancak ferah bir gönülle, içiniz rahat bir biçimde bekleyin. Bunu yapmayı bazen ben de pek beceremesem de emin olun olacak olan sizi arkanızdan kovalayıp zorla verebiliyor size. Yola her zaman ufakta olsa bir umutla çıkın sonra istediğiniz şeyin size gelmesini bekleyin. Ve tabi ki Mucizelere İnanın…
