Güzel artık ölüsün , canlı olan herhangi bir şeyle ilişkin kesildi artık , burdan geri dönüş yok gel beraber geride bıraktıklarımıza bakalım.
Nasıl öldün ? araba kazası mı , kalp krizi yada bir cinayet mi yada artık senin ruhunun süresinin dolması mı ? Her neyse bu neden önemli ki , hiç önemli degil ölmüşüm ben yaa bundan daha önemli ne var ki yoksa sadece benim için mi önemli ve büyük bir olay. Nesin sen , kimsin ? Ünlü bir iş adamı mı yoksa sıradan bir insan mı , şarkıcı mısın yada sadece çevresi tarafından sevilen biri mi yada yapayalnız kimsesi olmayan biri. Her neyse bundan sonra sen sadece bir bedenden ibaretsin o da cansız ruhsuz bir beden. Başımda bir ışık var , etrafımda doktor ve hemşireler vücuduma bakıyolar , hayır bakmayın diyorum niye bakıyolar ben konuşuyorum yaşıyorum onları görüyorum yok hayır , sanırım onlar beni duymamakta ısrarcı.
Ruhum bedenimden çıkıp koridora çıkıyor . Kapıda bekleyen insan toplulukları var gözüm tanıdık birilerini arıyor hayır ben yaşıyorum ama neden tanıdık birilerini arıyorum bunu istemsiz yapıyorum ama neden . Görüyorum orada annem,babam, kardeşim,en yakın arkadaşlarım, iş arkadaşlarım beni seven herkes demek isterdim ama hayır karşımda sadece annem babam ve kardeşim var , en yakın arkadaşım yoldaymış geliyomuş ,beni görmeye. Bakıyorum aglıyorlar annemm babamm aglama canım kardeşim göz bebegim neden aglıyosun ama sanki gözlerinde bir küçük umut ışıgı var sanırım haber bekliyorlar ama ben öldüm ki sanırım bilmiyorlar henüz. O an dakikaların saniyelerin durdugu o an . Sadece zaman bizim için durdu. Bagırmalar başladı bile, babamm o dağ gibi adam hıçkıra hıçkıra aglıyor.
Zaman sanki çok hızlı akıyor yerde yatıyorum biraz sert sanki toprak gibi sogukta ama buraya ne ara geldim en son hastanede..başımda insanlar var biri dua okuyor ya ben ölmedim ben hala konuşabiliyorum hala sizi görebiliyorum ama , ama bu kadar bagırmama ragmen neden bana cevap vermiyolar.İşte o an anladım artık üzerimde bir agırlık var ve her yer karanlık ama ben karanlıktan çok korkarım ki yanımda kimse yok kime sığınıcam, aglamak istiyorum ama gözyaşlarım donmuş gibi akmıyor.Benim aksime bizimkilerin gözleri kurumuş ağlamaktan. Artık kendimi canım bedenimi topragın altına sakladılar oysa ben ne özenle kendime bakardım kıyamazdım kendime demek ki bunların önemi yokmuş keşke bunu daha önce anlasaydım ,o ne demek yani bir gün topragın altına gircegimi bilseydim kendime bakmazmıydım .Kafam çok karışık neyi kimi düşüncegimi bilmiyorum .Ama ben ölmüşüm neden hala bunları düşünüyorum.
Bedenimi topragın altında bırakıp ruhumla birlikte odamdayım. Yatagımda biri aglıyor elinde benim kıyafetim var kimsin sen yüzünü göremiyorum , annem , canım annem sevmelere kıyamadıgım annem benim için kendini paramparça ediyor. Sarılıyorum ona sımsıkı ama sanki hissetmiyor . Güçlü ol annem diyorum ama nafile …
Zaman çok hızlı sanki ölümümden 2 ay geçmiş evimdeyim .Bizimkiler akşam yemeginde kahkalarla egleniyolar .Ne çabuk unuttunuz beni diyorum , gece gündüz senin için agalayamazdık hayat devam ediyor diyolar.Masada bir sandalye boş , geçip oturuyorum.
Zaman çok hızlı geçiyor ölümümden 1 sene geçmiş bizim evdeyim , odama girmek istiyorum ama kapı açılmıyor zorluyorum yok açılmıyor allah allah , yanımdan annem anahtarla kapıyı açıyor ve içeriye kutu bırakıp kapıyı kitliyor o sıra odama girdim.Odamın kapısı kilitlenmiş eşyalarıma bakıyorum , çalışma masam , dolabımm her şey tozlanmış gibi sanırım kimse girmiyor odaya kutudan anlaşılacagı gibi odam depoya dönmüş bir nevi…
Zaman çok hızlı geçiyor ölümümden 2 sene geçmiş artık her şey normal bizimkilerde, bir ölüyü unutmak için çok bile. Yanıma bayramlarda , dogum günümde yada bazen beni çok düşündüklerinde, fotograflara bakıp beni anımsadıklarında geliyorlar.Ama ben nerdeyse her gün evdeyim onları izliyorum.Size iş arkadaşlarımdan bahsetmeyi unutmuşum .Mühendisim ben , özel bir büroda.Ben öldükten 1 hafta sonra yerime başka bir mühendis geliyor ,işler beklemez ama dimi, haklılar beklemez, bakıyorum arkamdan iyi kızdı işleri zamanında teslim ederdi bize.Bu kadar mı yıllarca size çalıştım yıllarca biz bir aileyiz laflarını işittim bu kadar mıydı. Evet bu kadar ne bekliyordun kii.
Topragın altında yatan bedenime bakıyorum ne beden mi sadece kemikler var aglıyorum.Oysa ne güzeldim ben ne oldu bana böyle. Artık susmanın vakti daha fazla konuşmaya hakkım yok bu kadar , fazla bile konuştum. Sadece tek bir şey bir gün toprak altında yok olucaksınız insanlara ,eşyalara , paralara bu kadar deger vermeyin çünkü yok olucaz .Her şeyin bir sonu vardır . Kim oldugumuzu unutmadan nereye gidicegimizi unutmadan yaşa…
Bu dizileri okuyanlara bir şarkı armağan etmek istiyorum, bulutsuzluk özlemi – Sözlerimi geri alamam
Coşup seven gönlünüz durmasın , zaman akıyor . Ne şartta ve konumda olursan ol MUTLU ol
