Merhaba bugün sizlere aile baskısından bahsedeceğim. Bu sefer ki yazımız bilimsel değildir içimizden geldiği gibi üç arkadaş birlikte yazıyoruz bu yazıyı.
Önsöz
Türkiye’de hatta belki de dünya da maalesef birçok aile baskıcıdır ve çoğunun amacı çocuklarını korumak ama bilmiyorlar ki bunu baskıyla yapmak çocuklarına daha çok zarar veriyor. Baskıcı ailede büyüyen çocuklar yalan söylemeye daha yatkın olurlar. Baskıcı olmayan ailelerin çocuklarına kıyasla daha riskli olaylara bulaşıyorlar. Maalesef aileleri bunları bilmiyor. Hatta Türkiye’deki kadınların erken evlenmesinin nedenlerinden biri aile baskısı ya da şehir dışında okumalarından biri. Bunlar o çocuklar için bir takım kaçış yolları ama erken evlenen kadınların bazıları maalesef hizmetçi konumuna düşüyor ve bu sefer evlendikleri kişilerin baskıları altında kalıyorlar. Okumak için başka şehire giden çocuklar ise her şeyi yapabilirim kafasına girerek kötü yola düşüyorlar. Kısaca bu baskının iyi tarafı yok sadece çocuklarınızı dinleyerek, onların fikirlerine değer vererek iyiyi, doğruyu, güzeli baskı olmadan doğru bir şekilde anlatarak ve onlara güvenerek bu olaylardan koruyabilirsiniz. Onlarda davranışlarını sizden örnek alıyorlar ne kadar farkında olmasanız da bu böyledir yani armut dibine düşer. Eğer sizin gibi olmasını istemiyorsanız çocuğunuza baskı kurmak yerine kendinizi değiştirebilirsiniz. Hiç birşey için geç değildir. Çocuklarınız için hapishane değil bir yuva olmaya çalışın çünkü her çocuk sıcak bir yuva hak eder.
Ve işte arkadaşımızın kendine bıraktığı bir not;
Belki her şey daha farklı olabilirdi bu hayatta en çok zorlandığım şeylerden biri muhafazakar bir aileye sahip olmak neler yapıcağımı onlar belirler ne giyeceğimi nereye gideceğimi nasıl davranacağımı nasıl konuşacağımı bana bir ölçün olsun kendine sınırlar koy derken bile benim koyduğum sınırları kabul etmeyip kendilerinin benim için koyduğu sınırlar şu an 16 yaşındayım ve kendimi bulamadım bile ne istediğimi ne hissettiğimi hiçbir şekilde bilemiyorum kendimi ayrı bir birey olarak hissedemiyorum kesinlikle onlar gibi olmak istemiyorum hep aykırı olmak istiyorum fakat yıllarca ailemden gördüğüm şey bu olmadığı için çok zorlanıyorum ne yapacağımı bilmiyorum ve bazen bunlar beni çok zarara sokuyor. Ailemden her şeyi saklamak zorunda kaldığım için bir problemimi hep tek başıma çözmek zorunda kalıyorum, hep başıma iş açıyorum ve çözmeye çalışıyorum. Kendime ailem gibi olabilecek insanlar arıyorum ve sonucunda sürekli kullanılıp zarar görüyorum, sonucunda tekrar tek başıma kalıp hiçbir destek alamıyorum.
Ailemin bana güvendiğini ve gerçekten beni ben olarak sevebileceklerini düşünmüyorum bazen ağlamaktan kalbim sıkışmaya başladığında öylesine geçiştirmek için söylediklerini düşünüyorum gerçekten sevdiklerini biliyorum ama bana çok zarar veriyorlar. Kendimi her zaman yetersiz başarısız hissediyorum ben neden tesettürlü olamıyorum öyle olsaydım beni daha mı çok severlerdi neden yeteri kadar başarılı değilim neden böyle değilim başkalarının kızları kadar ahlaklı ve aile yapımıza uygun değil miyim? beni neden böyle kabul edemiyorlar gibi kendime sürekli sorular soruyorum. Çünkü ben kendi benliğimi bulmak buna saygı gösterilmesini istiyorum fakat çoğu zaman bu olmuyor sadece ortam yatışsın diye olmuş gibi oluyor daralıyorum nefes alamıyorum kalbim çarpıyor ve ağrıyor annemlerle biraz konuşunca ya da boş durduğum zamanlar çünkü ne zaman boş dursam kendimi suçlu hissediyorum hep bir şeyler yapmak zorundaymışım boş duramazmışım gibi geliyor. Ayrıca çok özgüvensiz hissediyordum bunu aşmayı başardım gibi ama hala uğraşıyorum tam olarak bitmedi hep ezilen oldum zorbalık gördüm dinlenmedim çocukluğum bir odada geçti belki de bana destek çıkan bir ailem olsaydı her şey daha farklı olabilirdi diye düşünüyorum. Bazen beş sene teyzemlerle yaşadım ve odaya çoğu zaman gitmezdim, gidemezdim çünkü ne zaman gitsem ya konuşamazdım konuştuğumda da haksız bulunup karşı çıkılırdı.
Her dediğime bir şey söylenirdi haftada bir kez nefes alayım diye arkadaşlarımla çıkınca, aileme sıkıyorsun dediğimde değer bilmez oluyordum ve çok daha fazlası her zaman susturulan, bir şey bilmediği öne sürülen ve dinlenmeyen biriydim annemle nerdeyse çok az dertleştim ve yeni yeni oda artık tek günlük yaşadığım için bunlar benim hep özgüvensiz olmama neden oldu. Hiçbir zaman konuşmak istemedim konuştuğumda haksız ve yetersiz ya da yanlış buluncağımdan korktum .Ailemin yerini doldurmak için kendimden büyük biriyle konuşmaya başlamıştım bana samimi gelmişti ama beni içten içe bitirdi pisikolojik olarak çökmüş bir haldeydim. Onu korumacı olarak gördüğüm için her dediğini yaptım yalnızlığımı azaltıyordu sanki, ama sevilmek için hep bir koşul aradığımdan kullanıldım onun dediklerini yapmak zorunda hissettim ve küçüktüm sonucunda cinsel ve psikolojik şiddete uğradım şimdi de bazı geceler uyuyamıyorum her şey gözümde ve silmek istiyorum, bazen dayanamıyorum keşke diyorum ailem baskıcı olmak yerine benimle arkadaş gibi olup rahat hissettirseydi keşke bir bütün olabilseydik ve bu anlattıklarım ve daha anlatmadığjm hiçbir şeyi yaşamamış olsaydım . şimdi de bu baskıdan kurtulmam için attığım ilk adımdan sonra yazdığım benim için çok değerli olan o yazıyı ekleyeceğim.
Bu not bu telefona yazdığım ilk not saat 4.15 doğum günüm 6 Kasım değişik hissediyorum ilk defa heyecanlı değilim. 16 yaşıma giriyorum hayat o kadar acımasız ki tabi güzel şeyler de olabiliyor geçen sene ki ben bu kadar güzel şeyler olabileceğini tahmin bile edemezdi ve şimdi diyorum ki sakin ol bitanem her şey geçti ve geçiyor büyüyorsun, inanamıyorum zaman çok çabuk geçiyor gelişiyorsun, büyüyorsun yeni hayat, yeni insanlar her şey çok değişiyor geçen sene tam bu gün çok kötüydü uzun sürmese de kalbim cidden kırılmıştı zehirli bir ilişkinin içindeydim annemle aram bozuktu kendime ait bir odam yoktu teyzemlerle beraber yaşıyorduk o boğucu okulda daralıyordum hocaların hiçbiri benimle ilgilenmiyordu o kadar özgüvensizdim ki iki arkadaştan başka sayılı arkadaşım vardı kimseyle görüşemiyordum annem bana güvenmiyordu sürekli tehtid altındaydım ve hergün ama hergün ağlıyordum. Bunalımdaydım resmen kendime gelemiyordum, küçüktüm manüpüle de edildim cinsel ve pisikolojik şiddette gördüm bazen farkedemedim, elimden bir şey gelmedi. Sesimi bile çıkartamadım, yapamadım ama şimdiki ben özgüvenli her ne kadar sınıf düşse de öğretmenlerin güvenini kazanmış başarılı annesiyle olan sorunları aşmış kendi odası olan biriyim. Güzelleştim o kadar güzelleştim ki zehirli insanlar kalmadı çevremde saçlarımı her ay keserdim eskiden şimdi uzatmaya başladım onlarla yaşıyorum anılarımı taşıyorlar artık kıvırcık saçlarım var kendimi keşfettim tarzımı buldum nelerden hoşlandığımı, nasıl yemek yaptığımı kimleri sevip sevmediğimi her şeyi ortaya döktüm annemle açık açık sonuştuk nerdeyse 3 saat boyunca annemle ilk defa ikimiz alışverişe çıktık yani beraber çıktığımız ilk yerdi.
Annemle bunca seneye rağmen sadece bir kere benim zorumla yemek yemiştik onda da 2 ay peşinden koşmuştum vakit geçirelim diye sadece yarım saat durup kardeşimi almaya gitmiştik gerçekten kalbim kırılmıştı ve şimdi inanamıyorum nerdeyse istediğim her şeye sahibim beraber denedik beni bekledi etek bile denedim hatta mini etek aldık çok heyecanlıyım kendimi anlattım ve orta yolda buluştuk iletişimimiz var tıpkı iki arkadaş gibi bu beni o kadar heyecanlandırıyor ki o geceyi asla unutamıycağım o kadar ağlamıştım ki ama mutluluktan cidden anlaşıldığımı hissettim. Bana haklısın bile deseler çok mutlu oluyorum çünkü yıllarca cidden annemler inkar etse de teyzemle annemin baskısına mağruz kaldım sanki annem bambaşka biri olmuştu teyzem değiştirmişti hiç anlayamadım ben ne zaman bir şey hakkında fikrimi söylesem muhalefet olurlardı. Odaya kapanıp saatlerce ağladığım zamanlardı çok küçüktüm yazık olmuş hiçbir kelimeyi unutmayacağım hepsi kalbime öyle bir saplandı ki artık fikirlerimi dile getirebiliyorum, konuşabiliyorum, destekleniyorum okulda da böyle utanmadan ve dakikalarca düşünmeden bir şey söylemek çok güzel insanların ne dediğini ve ne düşündüğünü takmamak o kadar güzel ki hem fiziksel olarak hem mental olarak çok güzelleştirdi beni aynaya bakıp bakıp duruyorum kendimi cidden çok beğeniyorum insanlar beğeniyor iltifatlar alıyorum hem kişiliğim hem görünüşüm için hepsi özgüven yükselten şeyler, belki güzellik algılarına uymuyorum ama vücudumdaki her şeyin birleşimi çok güzel her şeyin en doğalı güzeldir. Büyüdükçe her sene daha da oturucak yüzüm çok daha iyi görünecek ve 40 lı yaşlardan sonra ya da 45 ,bilemem yaşlanmaya başlıycam ama onlar da hep bir anı başarı ve sevgi hüzün hepsi anı her kırışıklık bir anı olarak kalıcak bu dünyada biriktirdiğim anıları simgeliycek ve ölüm zamanım geldiğinde tekrardan gençleşicem burdaki anılarımı da alıp gidicem ne para götürücem ne başka bir şey ruhumla gidicem iyi biri olarak, insanları kırmayan, özgüvenli, saygılı, inançlı, tatlı, hoşgörülü dürüst bir kadın olarak gideceğim. Oraya bu dünyaya da benden bir şeyler bırakacağım. Başarılarımı, insanlara kattıklarımı. Şu anki hedefimbir doktor olmak veya estetisyen ya da başka bir şey bilmiyorum. Bir senede bile çok şey değişiyor yapabileceğim tek şey çalışmak, eğlenmek, sevmek ve sevilmek.
kısaca aile baskısının sonuçları şu şekildedir;
Ailesinden baskı gördüğü için başka kişiler tarafından sevgi bekler veya olmadık kişilere güvenir çünkü o kişiye kendini ailesinden daha yakın hisseder bu da mental olarak çöküntüye sebep olabilir.
Arkadaş ortamına ailesinden daha çok bağlanabilir ve eğer arkadaşları kötü işlere bulaşıyorsa o da bu işlere sürüklenebilir bu da kişiyi hem fiziksel olarak hem de ruhsal olarak yorabilir.
Aile baskısı gören bir kişi herhangi bir ortamda özgürce fikirlerini dile getirmek istemeyebilir hatta insanlardan korkabilir. İçe dönük bir birey olabilir.
Aile baskısı altında ki çoğu çocuğun dersleri düşük olabiliyor, bunun nedeni çocuğun başarısızlığı değil üstünde ki baskıdır. Maalesef bazen ebeveyinler bizim bir hayat kurmamızı istemeyi abartılı bir şekilde yapabiliyorlar. Bu baskı da ben yetersizim duygusuna yol açabiliyor ki bu duygu da tüm başarıyı alt üst edebiliyor. Bu bahsettiğimiz baskı ders çalış diye hatırlatmak değil. Bu bahsettiğimiz baskı netlerin neden bu kadar düşük o masadan kalkmayacaksın, ödevlerini getir kontrol edeyim, çalışıyorsun ve ala ala bu notu mu aldın çalışmıyorsun tembelsin kandıma bizi baskısı.
Aslında herşey ailede başlar doğduğumuzdan beri bizi ailemiz büyütür. Bizde onları örnek alırız biz fark etmesek bile. Birinin hareketlerine, davranışlarına bakarak bile nasıl bir aileye sahip olduğunu az çok tahmin edebiliriz.
Biz gençler olarak büyüklerden, anne ve babalardan tek isteğimiz çocuklarına iyiyi, doğruyu, güzel ahlakı ve Dinimizi doğru bir şekilde, baskıyla değilde güzel söz ve davranışlarla anlatmalarını isteriz, yanlışlarını her seferinde yüzlerine vurmalarını değilde bunun doğru bir şekilde yanlış olduğunu anlatmalarını ve onların yanlarında olmalarını isteriz emin olun ki bu böyle olursa yani bir şeyi sevgiyle, baskı olmadan anlatırsanız onlar sizleri anlayacaktır.
İşte biz bu arkadaşımızın yaptığına içini dökme sanatı diyoruz. Kendisi çok güçlü biridir ve arkadaşları her zaman yanındadır bunu unutmamalı diyoruz ve aile baskısı gören herkesin yanındayız diyoruz. Bana yardım eden iki arkadaşıma da geçekten canı gönülden teşekkür ederim. Çok yakında bir röportaj yazısıyla beraberiz kendinize iyi bakın ve güçlü kalın hoşçakalın 🙂
