Gururla her şeyi başardığını düşünürken insan, aynı gurur yere çakar bir anda onu. Kibir yaratıcıya mahsustur ve o kibri ondan çalarsan hiçbir zaman düzelmez hayatında bir şeyler. Yolunda gitmiyor ve gitmedi de. Ne iş ne de okul. İnsan çoğu zaman aitlik hissiyatından uzak hisseder. Burada ne işim var? Burası benim kabuslarıma benziyor?
Bunları kendine sorar durursun, işinde, okulunda ve özel hayatında. Şu an içim bomboş diyebildiğim o yerden de oldukça uzağım. Beni üzen anlarda müziğe odaklanıp dış dünyadan kendimi soyutladığım zamanlar da çok uzak şu an bana. Artık nerede olduğumu sorguluyorum. Kuvvetli kalemimden yazılarıma dökülmüyor düşüncelerim, oysa sık sık yazardım..
Bir ayna karşısında baktım gözlerime. Acımda güç buldum, gücümden pişman oldum. Her şey bana bir yanılsama gelir. Tüm güzel yüzler de bir gün silikleşir ve geride hiçbir şey kalmaz. Bir akşam vakti boğaza karşı sigara yakar rüzgarın içine işlemesine izin verirsin. Belki şehrinden güç bulursun. Boğazın suyu sakinleştirir seni. Yeri gelir bu şehirde de yer bulamazsın. Sahi sen neresi için buradasın?
Bir hiç olmaya geldin, bir hiç bile olamadın. Hayallerinin yüksekliğinden bulunduğun güzel konuma karşı sonsuza kadar kör kalacaksın.
Artık uyanmalıyım, ben yalnız bir mumum. Yandım ama asla sönmeyeceğim…
