Bakıyorum da geceyi yarılamışım. Beni çağıran bir ölüm çanı da duymuyorum. O kadar yorgunum ki beynim bas bas bağırıyor, zaten çocukluğumdan beri gürültüde uyuyamazdım. Çocuk seslerinden nefret ederdim ama içimdeki çocuğun çığlıklarına katlanmak zorunda olmam büyük bir ironi.
Kimsenin suçu yok hepsi benim suçum. Kimsenin suçu değil mi? O kimse ki bana bir şey yapmadı sadece kendimden ödün verip bütün sevgimi verdiğim halde bana değer vermedi. O kimse ki bana nasılsını çok gördü oysa ben hep iyiyi , ben hep iyiydim , ben…
Şimdi göz kapaklarımı yavaş yavaş kapatacağım. Ölümle yaşam arasında gidip geleceğim. Müezzin bir ezan okuyacak uyanacağım.
