Ailemize bağlanmadığmı kadar bir insana bağlı olmak normal mi ? Artık ailem o olduğu için mi bu kadar bağlıyım. Peki ailemin yanında neden bu kadar özzgüvensizim. Neden yapmayı düşündüğüm her şeyde o var. Neden onsuz şehir bile değiştirmek istemiyorum. Aramıza mesafe girince benden ayrılacağından korktuğum için mi ? Peki o gidebilir mi ?
Gideceğini düşünüyorum. Beni unutmaz ama gidebilir. Ben arkada bırakılabilirim. Ben bekleyebilirim. Ben geride kalıp mesafelerde savaşabilirim. Ama o bunu istemez diye korkuyorum ve ben gidemiyorum. Ben onu çok seviyorum. Gözlerinin içi gülünce her şey benim oluyor. Sanki ben doğrumuşum, ben büyütmüşüm, ben yetiştirmişim. Sanki onun için yaşıyorum gibi hissediyyorum. Belki de gerçekten onun için yaşıyorum. Hiçbir şeye gücüm kalmamış hisediyorum. Yeniden spor yapmam, düzenli bir hayat sürdürmem gerekiyor.Kafam çok karışık. Ne yapmalıyım en ufak bir fikrim yok. Çok garip bir hayat. En ufak bir fikrim yok. Bir şeyleri düzene sokmam gerekiyor galiba artık. En azından normal bir hayata sahip olmam lazım. Hayatımın tüm merkezi o. Bundan rahatsız değilim aslında ama biraz da bi şeylerle kafamı dağıtmam gerekiyor galiba. Bu şekilde mental olarak çok yoruluyorum.Neyse bugünlükte bu kadar.
