Kapı tekmelemek insanın uykusunu getiriyor. Aylardır süren uyku düzensizliğimi demek ki sporla halledebilirmişim. İşte bir gerizekalılık daha! Psikolog gezmek yerine ya da bana en uygun antidepresanı aramaktansa düzenli bir spor ile ben de normal insanlar gibi erkenden mışıl mışıl uykuya dalıp sabahın normal saatlerinde uyanabilirmişim.
Sanıyorum ki kilerde 2-3 saat uykuya daldım. Önce hayal ettiğimi sandım ama hayır! Gerçekten de canım sevgilim Erdoğan beni kilere kitleyip evden gitmişti ve ben kaçış planımda oldukça geride kalmıştım. Evin dış kapısına vurulan yumruk sesleriyle irkildim. Çenemin aşağısına akan salyalarımı sildim ve bir an için kilerde saatlerdir oturduğumu unutarak birden ayağa kalkmaya çabaladım. Dizlerim o kadar çok ağrıdı ki aynı anda yere düştüm. Evin dış kapısına vurulan yumruk seslerinin ritmi arttı. ”Asrın! Asrın aç biziz! Asrın!” Karşı komşumuz Ali Amca’nın sesine duyduğuma hiç bu kadar sevinmemiştim. Aynı anda ben de ”Ali Amca” diye bağırmaya başlamıştım ki boğazımda acılı bir öksürükle kesildim. Saatlerdir sinir krizi eşliğinde avazım çıktığı kadar bağırıyordum ve artık normal bir sesi çıkaracak kadar dahi taakatim kalmamıştı. İçimden Ali Amca’nın kapıyı çalmaktan vazgeçmemesi için dua ettim. İhtiyacım olan Üstüm Güç şimdi şu an devreye girmeliydi fakat bilenler bilir Üstün Güç’ün huyudur, ihtiyaç anında saklanır.
Ali Amca evin kapısına birkaç yumruk daha attıktan sonra vazgeçti. Senin amına koyayım Ali Amca. Rahatsız edilmek istemediğim ve evde film izlediğim için kapıyı açmıyor değilim! Çığlıklarımı duyup şüphelenmiş olmalısın! Lütfen Ali Amca, geri gel ve şu kapıyı kırarak içeri girmeyi akıl et. 68 yaşındaki biri için oldukça macera dolu bir akşam olacak farkındayım ama benim sabaha karşı Korunaklılar’da olmam gerekiyor! Lütfen geri gitme lütfen!
