Sıcacık güneşin altında yürüyordu adam. Gözleri güneşe bakarken parıldadı.Onu dışarıdan görenler gülüşünden büyülenirdi. Bilmezlerdi ki gülüşü sahte, yaşamı tekdüze…
Bir kaç tanıdığıyla buluşurdu bazı günlerde; hatırlamak istemediği anıları konuşur, gülüşürlerdi. İçten içe kaçmak isterdi ama yapamazdı, insanlar böyle yapmazdı.
Yine öyle bir gündü hep birlikte konuştular muhabbet ettiler, birbirlerini sevdiler, birbirlerinden nefret ettiler ve adam yine evinin yoluna koyuldu.
Kalbinin ağrısını gizlemek için daha parlak baktı insanlara oysaki az önce kalktığı masadaki insanların hayatını kıskanıyordu. Nasıl öyle bir hayata sahip olabileceğini düşünüyordu. Evine vardığında boşluk onu karşıladı. Bir iki şey yazmak için masa başına oturdu. Masasının kenarında bir fotoğraf vardı. Genç hali, yine ezberlenmiş olan o bakış ve gülümsemeyle ona bakıyordu. Yıllarını aynı geçirdiğini düşündü. Ne bir isteği ne bir uğraşı vardı. İnsanlar ne yaparsa onu yapıyordu hala o fotoğraftaki genç gibi. Artık genç değildi. Ne o zaman ne de şimdi yaşamıştı.
İşleriyle uğraşırken akşam oldu yatağına yattı. Yukarı baktı eskileri düşündü, hatıralarındaki bir kaç kişiye gülümsedi. Şimdi onlar da yoktu. Gençliğinden beri hissettiği o hissi yine hissetti. Ölümün soğukluğu yine esti yıllardır olduğu gibi. “Yarın yine aynı güne aynı gülümsemeyle uyanırım” diye düşündü. Bu anları yaşadığında hep bu olurdu çünkü.
Ertesi gün yine güneş doğdu. Ama o gözlerini bir daha açmadı. Sadece kendi bildiği sevgileri, pişmanlıkları, nefretleri, eğlenceleri hepsi de onunla tarihe karıştı.
-Hayat tarihten mi ibaret?-
