Aşkı kime sorsanız herkes farklı bir şey söyler. Tıpkı aynı yemeğin herkese farklı hissettirmesi gibi. Ben ise yemeğin tadıyla değil nasıl yapıldığıyla ilgileniyorum yani anatomisiyle.
İnsanlar birbirlerine çekilir nedenli ya da nedensiz doğamızda var. Bu yerçekiminin olması kadar yadsınanamaz bir durum. İlk olarak kaçak bakışlar başlar Freudun da dediği gibi ”bir insan bir yere bakıyorsa orada ilgilendiği bir şey vardır. Bir insan bir yere hiç bakmıyorsa orada ilgilendiği bir şey kesinlikle vardır.” İşte tam da bu durumdan dolayı kişi bakmak istemez ama içindeki o merak güdüsünü de engelleyemez. O kaçak bakışlar heyecan vericidir. Sanki yasak bir durumun içerisindeymişsiniz gibi. Yakalanacağınızı bilseniz bile devam edersiniz. Bu durum tabi yakın çevre tarafından fark edilir. Sorulur gevrek bir gülümsemeyle ”ee ne iş noluyor.” Yok ne alakası var diyip bi de dalga kahkahası atarsınız.
Ama sonra nolur çok alakasız bir anda kafanıza dank eder sanki bir tür aydınlanma ya da gözden perde kalkması gibi. Bunların hepsi bir kaç saniyede gerçekleşir. Yok canım ne alakası var saçmalama demeniz ise sadece iki saniye sürer. Bu da reddetme evresidir. Öyle sözle reddetmek inandırıcı olmaz. Eyleme de dökmek kendine kanıtlamak lazım. İşte bu noktada uzaklaşma evresi başlar. Artık o kaçak bakışlar ortak arkadaşlardan onun hakkında bilgi öğrenmeye çalışmak yok.
Alt tarafı bir insan değil mi uzak durmak bu kadar zor olmamalı. Ama işte birinin yörüngesine girildiğinde çıkmak öyle kolay olmuyor gezegenler güneşin yörüngesinden çıkabilirler mi? Tabi ki hayır. Bu yüzden teslim olmak en iyisidir soruyorum size kim aşka karşı açtığı savaşı kazanmış ki? Zaten kaçtığınız her an tekrar yanında onu merak ederken bulursunuz kendinizi. Sisifos gibi kayanın düşeceğini bile bile tepeye doğru taşımaya devam edersiniz. Pes edersiniz kabullenirsiniz. Sonra da taze heyecanların vakti başlar. O birbirini tanıma arzusu sevimli tebessümler ilk temastaki nabız artışı. Bence en keyifli kısmı burası. İnsana yeniden doğmuş gibi hissettirir. Kocaman bir pozitiflik topuna dönersiniz. Sanki daha iyi bir insan olursunuz. Her zaman görüp geçtiğiniz sokak kedisini bu sefer sevesiniz besleyesiniz gelir. Bu duygu yoğunluğu hızla artarken doruk noktasına ulaşır bir zaman sonra. Doruk noktasında ne kadar kalacağı aşktan aşka değişir elbet fakat doruğun hissettirdiği şey aynıdır. Tabiri caizse büyülenmektir. Tüm kusurları görmezden gelmektir. Amalarla doludur. İnsana pembe gözlüklerini taktırır. Ben bu gözlüğe ahmak gözlüğü diyorum.
Evet her yokuşun bir inişi olduğu gibi bu aşk grafiğinin de bir inişi vardır. Tıpkı kolları aşağı bakan bir parabol gibi. Artık o minik kusurlar göze batmaya başlar. Sen böyle değildin kavgaları incir çekirdeğini doldurmayacak olayları mesele etmeler beni anlamıyorsun safsataları. Oysa işin başında beni en iyi sen anlıyorsun lafları edilmişti değil mi ? Ne yazık ki bu da anlaşmazlıkların başlamasıdır. Ruh eşim dediğin kişiyi artık tanıyamadığını hisedersin bir noktadan sonra.
İşte tam burda bu yol iki minik patikaya ayrılır. İlk yol kabul yoludur ikinci yol ise ayrılıktır. İkinci yolu tercih edenler zaten çoktan ayrılmış olanlardır sadece resmi olarak adını koyarlar. Peki birinci yol neye benziyor derseniz işte o yol bir çeşit dönüşümdür. Burada aşk sevgiye dönüşür. Sonsuz kabul ve güven veren bir kucak açma olayı vardır. O yola girenler hem şanslıdır hem de değildir aslında. Şanslılardır çünkü yalnız değillerdir düştüklerinde tutanları vardır. Zor bir günün ardından enerji verenleri gülümsetenleri vardır. Şanssızlardır çünkü her şey biterse daha büyük yıkıma uğrarlar küserler. Ürkek bir kedi gibi kaçarlar aşktan. Korkarlar çünkü bir daha aynı şeyle sonuçlanır canları yanar sanarlar.
Görüldüğü gibi aşk sonunuz da olabilir başlangıcınız da. Bunu siz seçmezsiniz bunu yukarda sizi izleyen tanrı seçer. Acaba tanrıyla iyi geçinirsek aşkın sonumuz mu yoksa başlangıcımız mı olacağını seçmemize izin verir mi dersiniz kim bilir…
Saraswatinin mırmırı
