Bazen sadece olduğun gibi olmak istersin ne bir eksik ne bir fazla. Bazı insanların arkasındaki karanlığı bilmemek insanı çıkmaz yola sürüklüyor. Geçenlerde bir cümle okudum. İçimdeki terettürle yola çıkamazdım diyordu kadın . Arkada bıraktığın imgelere rağmen, kendinle çelişmemek için hayır diyorsun. Büyük sorumluluk aslında. Düşünsene seni onlarca insan bekliyor ama sen her birini es geçiyorsun. Nedeni de sadece iç sesini rahatlatmak. Bazılarımız belkide onları kırmak istemezdi. Kuşkularına rağmen kabul ederdi. Bu da insanın kendi için yaşamayı bilmemesinden ileri geliyor. Çok bencil bir varlık olabildiği gibi çok aciz birine de dönüşebiliyor. Sınırlarını aşıp, kukla misali kullanılmaktan zevk alıyor. Anlam veremediğim şu insan zihniyeti, beni gün geçtikçe hayrete düşürmeye devam ediyor. Küçükken, camdan bakarken her evde neler olduğunu merak ederdim. Şimdi de düşüncelerini merak ediyorum. Her biri kendini anlatabilse baştaki kadın gibi olabilirmiydi?
Konular
