Çirkin trol, büyük ağzını kullanarak küçük çocuğun kafasını kopardı.
“Ahhh!” diye ince bir çığlık attı Çınar. Çok korkmuştu.
Abisi kafasına sert bir şekilde vurdu. “Madem böye bağıracaksın, ne diye izlemek istedin ki?”
Çınar masum yüzüyle abisine baktı. Minik dudakları aşağı doğru kıvrılmış, ince gözleri gözyaşlarıyla dolmuştu. “Özür dilerim.” dedi fısıltılı bir sesle.
“Ceza olarak belgesel izleyeceğiz şimdi.” dedi abisi. Belli etmese de kendisi de korkmuştu.
Çınar sesini çıkarmadı ve ceylanlardan bahseden belesele odaklandı. Fakat bu sefer de ceylanı öldürüp yavrularına götüren aslan yüzünden ağlamaya başlamıştı.
Abisi bu duruma sinirlenip ayağa kalktı ve bağırdı. “Ne aptal çocuksun sen! Eğer bu bir aslan belgeseli olsaydı yemek bulamadığı için aslana üzülmüş olacaktın. Doğanın döngüsü bu. Bunu akıl edemeyecek kadar aptal mısın?”
Çınar çok üzülmüştü. O henüz dokuz yaşındaydı. Abisi hızını alamadı ve Çınar’a bir tokat attı.
“Ceza olarak bu geceyi burada geçireceksin.”
Çınar zorla gözyaşlarını sildi ve abisine yalvarmaya başladı. ” Hayır abi, n’olursun beni yalnız bırakma. Küçük insanlar beni yerse ne yaparım?”
Abisi kendisine sarılmaya çalışan küçük kardeşini eliyle itti. “Harika. O zaman dersini alırsın.”
Abisi cebinden anahtarı çıkarttı ve kardeşinin ağlamalarına aldırmayarak kapıyı kilitledi.
~
“Oğlum, çocuk nerede? Şömine için odun lazım ve lanet olası hizmetçilerin hepsi meşgul.”
Abi bir dakika isteyerek kardeşini bıraktığı odaya gitti. Odunları doğru düzgün parçalayamayınca annesinin onu dövmesini izlemek çok keyifli oluyordu.
Ancak kapıyı açtığında bulduğu tek şey küçük kardeşinin bedenini yiyen karınca boyutunda insanlardı. Abi içeri girdiği anda çığlık atarak kaçıştılar ve küçük deliklere girerek kayboldular.
Abi birkaç adım attı ve kardeşinin yanına geldi. Bedenindeki yüzlerce minik delik tripofobisini tetiklediği için dişlerini gıcırdattı.
Ayağının ucuyla küçük ceseti ittirdi. Ölüp ölmediğinden emin olmak istiyordu. Annesine ona göre haber verecekti.
Kardeşinin yüzüne baktı. Küçük insanlar göz kürelerini, burnunu ve dudaklarını tamamen yemişti. Abi kardeşinin eskisiden de çirkin göründüğünü düşündü.
“Anneee!”
Anne zaten oğlunu kontrol etmeye geliyordu. Odaya girdiği anda yerdeki minik ceseti gördü. Oğlu dudaklarını büzerek annesine baktı.
“Bu da öldü.”
“Önemli değil tatlım.” dedi anne. Çocuğuna doğru eğilip çenesini tuttu.
“Yenisi alırız. Bay Byun’ın en küçük çocuğunu satışa çıkardığını duydum.”
“Gri saçlı olan mı?”
“Evet o.”
“Iyy!” diye bağırdı abi. Annesinin elini ittirerek “Ben o ibneyi evimde istemiyorum.”
“Neyden bahsediyorsun tatlım?”
“Onu geçen ormanda Bay Park’ın oğluyla öpüşürken gördüm. İğrençti.”
“Ama balım, o henüz dört yaşında. Yanlış görmüş olmalısın.”
“Hayır görmedim.” Suratını olabildiğince astı ve parmağıyla kardeşini gösterdi. “Bu iyidi.”
“Çünkü o öz kardeşindi.”
“Geri istiyorum, geri istiyorum.”
“Ama bebeğim, böyle düşündüysen ona zarar vermemeliydin.”
“Vermedim.” diye bağırdı abi, ayağını yere sertçe vurarak. “Ben yapmadım.”
Annesi iç çekerek oğluna baktı. Her seferinde çocukları öldürüp sonrasında söyleylense de aslında onun bunun yeteğine hayrandı.
Anne doğruldu ve konuştu. “Ama onun dışında neredeyse hiç kimse kalmadı.”
“Banane banane. Beni sevmiyorsun işte. Beni onun kadar sevmiyorsun.” dedi kardeşini işaret ederek.
“Saçmaladığının farkında olmalısın balım. Tabii ki de sadece seni seviyorum.”
“O halde neden benim bir ismim yok da onun var?”
Annesi oğlunun elinden tutarak odadan çıkardı.
