Yoruldum…
Taşıyamıyorum artık, ne ben, içimdeki beni taşıyacakbilecek güçteyim ne de içimdeki benin artık suskunluğumu kaldıracak sabrı kaldı. Gitmeliyiz belki de ama uzaklara değil, ücralara zaten yeteri kadar yalnızlaşmışken ,binlerce insanın içinde bile yalnızken ve iyice kopmuşken herşeyden, gitmek lazım belki de…
Her gece birer termos kahve içecek kadar psikolojim bozuldu. Yalnızlaştım öyle bir düştüm ki yalnızlık bile yalnız bıraktı. Hayatı , yaşamı bu kadar alçak görmemiştim hiç, herşeyi düştükten sonra öğrendim desem yeridir, ne oluyor biliyor musunuz ? Siz düştükten önce insanlar çevreniz, en yakınlarınız, en sevdikleriniz, en saygı duyduklarınız hepsi bir anda başınıza üşüşüyor ( benim aptallığım yardıma koşuyorlar sanmamdı ) siz benim kadar aptal olmayın. Onlar emin olmak istiyorlar düştüğünüzden emin olmak ve sonra hepsi teker teker o yerden kalkamamanız için gereken bütün hançerleri saplıyorlar daha siz yerdeyken. Ben mi ? Tam olarak kalkamadım ama sürünmüyorum da sadece tökezliyorum şu aralar sadece gücüm kalmadı. Hergün sadece 1 veya 2 saat uyuyabiliyorum çünki düştükten sonra herşeyimi kaybettim.
Ben herşeyi inşa etmeye çalıştıkça insanlar ne yapıyor biliyor musunuz ? Akrabalar ( Akbabalar aslında ) leşten,kirden, pisten, dedikodudan ve bütün kötü şeylerden beslenen o insanlık dışı varlıklar, hep nefret etmişimdir. Siz düştükten sonra ikinci başınıza üşüşenler bu akbabalar olacak ve ağızlarında hep şu cümle BEN ZATEN BİLİYORDUM. Siz benim gibi düşüp bu akbabaları konuşturmayın. Ben düşünce herşeyimi kaybettim, belki yeniden inşa ederim, edebilirm diye çoğu şeyi bıraktım ve bırakmak zorunda kaldım, malımı, mülkümü, en önemlisi de benim için servet-i derya olan eşim ve çocuklarımı… Yeniden yapabilecek miyim bilmiyorum artık ama sadece fark ediyorum ki ölüyorum. Düştükten 1 ay sonra öğrendim ki akciğerlerimden rahatsızmışım, meğer sağlığım bile beni terk etmiş düşünce, hergün kafamı sorgulayan şu soru var . Ben komple gidersem ne olacak ? Başım o kadar ağrıyor ki son zamanlar sağlıklı olarak düşünmeyi bırak , düşünemiyorum artık. İnsanlar konuşacağım kelimeleri bulamıyorum ve cümlelerimi artık o kadar da düzgün kuramyorum.
Her gece keşke bir yabancı olsa da ağlaya ağlaya anlatayım istiyorum ve hançerler hala sırtımda ellerim uzanmıyor çıkarmaya bu sayede çaresizliği de öğrendim. Neyse gene gözlerimden intihar etmeye başladı yaşlar, daha fazla gözyaşı katili olamam buraya kadar şimdilik…
DÜŞMEYİN ÇÜNKÜ DÜŞTÜĞÜNÜZDE YANINIZ DA SADECE İKİ KİŞİ OLUYOR ( BEN VE İÇİMDEKİ BEN ) GERİ KALAN HERKES İSE BİRER HANÇERCİ…
