Bu gece konuşmak isterdim biriyle..
Ağlamak isterdim omzunda, demek isterdim ki;
‘Gücüm kalmadı’….
‘Yaradana sığın’ diyecekti bana..
Gülümseyecektim.. Daha bi sokulucaktım omzuna ve diyecektim ki;
‘izin versen de zaman senin omzunda dursa’
Gülümseyecekti o da, ağzının kenarında küçük bir tebessümle; ‘ama ben birazdan bulut olacağım’ diyecekti…
Akan gözyaşlarımla yüzüne bakacaktım bi ümit şu sözler dökülecekti ağzımdan ‘beni de bulut yapsana….’
* ‘ama bir daha dönemeyeceğiz’ diyecekti
# ‘olsun’
* ‘kimseyi göremiyceksin bir daha’
# ‘olsun’
* ‘hissizleşiceksin’
# ‘olsun’
* ‘ama acıyacak’
# ‘çok mu?’
* ‘çok’
# ‘olsun, daha ne kadar acıyabilir ki…’
* ‘nedir acıyor olan?’
# ‘hayatım acıyor, çoktandır acıyor..’
* ‘tamam gidelim o zaman’
# ‘gidelim, acısı diner belki…’
Dinecekti… Bulut olsaydım acısı dinecekti. Acımayacaktı hem hissizleşicektim de. Geri de dönemiycektik, sadece gökyüzü ve ben…
Hayaldi tabi bunlar; bu gece yine bitmeyecekti, konuşacak kimse olmayacaktı, omzuna sokulduğum biri de olmayacaktı tabii, ahhh unutuyorum bulut olmakta yok, acı da cekeceğim ‘diner belki’ dediğim acı da dinmeyecekti ve ve ve sadece gökyüzü ve ben de olmayacaktık.. Ne güzel hayal kurmuşum böyle ama unuttuğum bir nokta varmış benim hayallerim gerçekleşmezdi ki…..
Neyse bu gece de ağlarız olur biter.. Gözyaşlarım eşlik eder bana, gözlerim bulut olur….
