Çocukken elini öptüğüm, o yüzü buruş buruş dedelerin, ninelerin “daha nice nice bayramlara” duasında geçen bir bayrama daha eriştik!
Şimdi neredeyse bütün evlerin penceresinden havaya bayram temizliği kokuları dağılıyor. Görseniz, çocukları bayramlık telaşından uyku tutmamış! Camiler, yine eski bayramlarda olduğu gibi avlusunda namaz kılanlarla dolu. Evlerdeki servis tabakları; tatlı, su böreği ve sarma başta olmak üzere çeşit çeşit ikramlıkların hemen yanı başında duruyor. Rengârenk şeker ve çikolatalardan herkes en az birkaç tane alıyor…
Epey bir mesafeli sessiz sedasız uğurladığımız bayramlara inat, şimdi bizler de bayramlıklarını giymiş çocukların heyecanlarına benzer heyecanlar yaşıyoruz. Uzun süredir görmediklerimizle hasret giderip, gözü yollarda büyükleri ziyaret ederek, bayramın birleştirici yönüne layık olmaya çalışıyoruz. Belki başka şehirlerde belki bir daha gelmesi mümkün olamayanların hüznü çöküyor ama biz o sofranın başında güzel şeyler dilemeye devam ediyoruz…
Bayram, özel ya da kamu kurum ve kuruluşlarına verilmiş olan resmi tatillerden çok daha fazlasıydı oysa…
Rahatça alabildiğin nefes, başını sokabileceğin bir ev, karnını doyurmaya yetecek kadar yiyeceğin bayramdır mesela…
Babanın kapıdaki gölgesi, annenin mutfaktaki tıkırtısı bayramdır!
Çalan telefonların, başını omzuna yasladıkların, yalnız içmediğin o kahve bayramdır!
Dua edenlerinin olması bayramdır!
Kırmadan, üzmeden, incitmeden, sevmenin ne olduğunu bilerek sevmek bayramdır!
Başın dimdik yürüyebilmen, gece başını yastığa rahatça koyabilmen bayramdır!
Ve kendin olabilmen, tüm bunları ayırt etme kabiliyetine sahip olabilmen bayramdır!
Adaletin, barışın ve kardeşliğin hüküm sürdüğü, sağlığın en büyük şükür sebebi görüldüğü, her günümüzün bayram havası içerisinde geçtiği nice bayramlara o hâlde…
