Kendine yetebilmeyi öğrenmeli insan. Varlığını, var oluşunun kıymetini, yaşadıklarını, hayatını, gelmiş geçmiş, onu o yapan ne varsa tüm özelliklerini severek bir başkasına ya da herhangi bir şeye bağlamadan sadece benliğine anlam yüklemeyi bilmeli. Hayatı boyunca yaptığı seçimlerle, düştüğü yanlışlarla, edindiği ya da edinmemesi gerektiğini anladığı dostluklarıyla, hatasıyla kusuruyla, bugün çıkardığı dersler sayesinde daha kaliteli bir yaşam sürmesine vesile olan her ne varsa onunla gurur duyabilmeli. Yeri geldiğinde çok sevdiği, değer verdiği kişilerin bile önüne “ben” i koyabilmeli. Eşini,dostunu,arkadaşını akrabasını çoluk çocuk ne varsa tabi ki saymalı sevmeli.Ama hiç kimseyi kendinden verdiği ödünlerle baş köşeye oturtup onun komutasında yorulduğunu fark bile edemeyecek kadar yükseltmemeli. Bencil olmamalı ama “ben” dilini öğrenebilmeli. İnsan doğası gereği diğer canlılara, onlarla iletişimde bulunmaya, ilişkiler kurmaya ihtiyaç duyar, duymalı da. Ama yeri geldiğinde tek başına kalıp birine yaslanmadan, kimseden destek almadan, sadece kendi doğrularıyla başarısıyla ayakta kalabilmeli. Yalnız kalmaktan çekinmemeli, gerektiğinde de çekindiği korktuğu ne varsa üzerine giderek her şeyin üstesinden tek tek gelebilmeli. Üstesinden gelemeyip altında mı kaldı? Olsun, en azından denedim diyebilmeli. Kendi başına kendi yanlışlarıyla kendi yolunda doğruyu bulmalı ve geriye dönüp baktığında kimseye ihtiyaç duymadan tırnaklarıyla kazıyarak verdiği mücadelede “benim hayatım” tablosunu gösterebilmeli. Kendini küçük görür değer vermezse okyanusta bir damla su olur,hiçkimse bir damlayla yetinmemeli. Öz değerinin farkına vararak okyanusta bir damla olmak yerine bir damlanın içinde koca bir okyanus olmayı denemeli…
İlginizi Çekebilir
