Öfkenizi görünebilir bir hale getirebilseydiniz o ne olurdu sizce?
Benim öfkem canlansa bir damla göz yaşı olurdu herhalde. Düştüğü yeri kavuran.
O kadar ani bir hızla yükselir ve tüm bedenimi alev kaplar ki nefes alamaz hale gelirim. Sonra ağlamak isterim. Her alev damlası vücudumdan uzaklaşsın diye.
Yaklaşık on dakika önce dost bildiğim insanların oyun çemberinde nasıl kaldığımı dinledim. Buradayım yine 🙂 Çünkü yazmazsam nefes alamayacağım. Uzun zamandır ağlayamıyorum. Yazmasam içimdeki alev taneleri beni yakacak. Böyle bir his mi arkandan türlü taklalar atıldığını öğrenmek.
Tekrar tekrar düşündürüyorsunuz beni. Kötü biri miyim ben diye. Ben defalarca sorguladım kendimi bu konuda. Peki ya siz? Sadece kendi bildikleri doğru olanlar. Siz hiç ben ne kadar kötü biriyim diye kendinizi sorguladınız mı? Kelimeler silahlardan daha güçlüdür. Ya kelimeleriniz birer kurşun sıksaydı kafama ne yapacaktınız? Bir gram. Bir gram sızlayacak mıydı vicdanınız? Gerçi vicdanı olan bunu yapar mı?
Kelimeler yüzünden. Asılsız kelimeler yüzünden hayatını mahvolanları gördüm. Siz nasıl birinin hayatını etkilerken utanmıyorsunuz? Yüzü kızarmayan insandan korkuyorum en çok. Öylesi her şeyi yapar.
Anlamak dünyanın en kötü şeyi derdi en sevdiğim yazar. Anlamak gerçekten lanetmiş. Anlamayanların, yalancıların, vicdansızların, iki yüzlülerin dünyasıymış burası.
Yazarların neden yalnız kalmayın tercih ettiğini anlıyorum şimdi ben.
Yazarlar başka gözlerle bakarlar dünyaya. Anlayan gözlerle. Anlayan yalnız kalmayı tercih eder.
Kadehimi yalnız kalmaya kaldırıyorum. Umarım en yakın zamanda yapayalnız kalırım.
