İnsan kendini nereye koyuyorsa başkaları da oradan bakıyormuş.Önce bizim kendimizi kabullenmemiz sevmemiz gerekiyormuş geç oluyor ama fark ediyorum artık.Bu belki de kırıklarımı sarmam için bir çaba ya da acımı hafifletmek için aradığım bir şifa..
Artık çok acıtıyor kırıklar hani derler ya kırık olsa duramazsın diye ben dışarıya çok sessizken içimdeki çığlıklar beni daha da yoruyor. Sorarsanız kim kırdı seni bu kadar diye en çok kendim derim ama yaralarıma tuz atanlar hep en sevdiklerim.Neden kendim dedim biliyor musunuz ? Başında dedim ya kendimi herkesin gözünde yanlış yere koyan benim ,üzüldüğümde belli etmeyen ,susan kırmamaya çalışan,kendimi onlar için yıpratan benim ,belki herkeste böyledir bilmiyorum ama bunlar bana çok ağır gelmeye başladı. Neden saçma yazıyorsun diyenler de olabilir ama ben kimse için yazmıyorum kırgınlıklarımı beni kıran insanlara anlatmak yerine içime atıyorum ağır gelince de yazmaya çalışıyorum bu da benim ayakta kalmam için bir yol.
Yorgunum,belki yerimde olmak isteyen onlarca insan vardır ama benim yerim de bana dar ,bana zor ben kimsenin yerinde olmak istemiyorum ,kimsenin yerinin de çok güzel olduğunu düşünmüyorum ,ben hayallerimi gerçekleştirmek özlememek kırılmamak iyi olmak istiyorum artık kimseden de beklemiyorum mutluluğu ama kırmasınlar kanatlarımı ,incitmesinler yoklarsa varmış gibi davranmasınlar, olmaz mı?
İşte başlangıç dediğim bu farkındalık, bakalım bundan sonra ne değişecek.
