Kırık olan kalbimi onarmak benim için çok zor. Her zaman çok zordu. Gerçi her zaman da iyileşemedim ya. Kırık olan her parçayı sanki yokmuş gibi davranarak görmezden gelerek üstüne yeni yaralar açtım. Açmalarına izin verdim. Sevilmek istedim sevilmek istedim çünkü yaraların ancak öyle iyileşeceğine inanıyordum fakat beni sevdiğini sandığım herkes kalbimi paramparça ederek çıkıp gittiler kalbimden. Sonra karşıma geçip kalbin darmadağın burası bize göre değil dediler. Kırılan her parçayı bin defa daha kırdılar. Gözlerimden akan yaşlar her yarayı daha da derinleştirdi. İyileşemedim. İyileşemedikçe tükendim. Tükendim, tükendim, tükendim. Yok oldum.
Bazen kendimi bir uçurumdan aşağıya hiç korkmadan atarak sonsuzluğa bırakmak istiyorum. Bedenim denizin derin sularına karışsın. Hayat dursun o anda orada dursun. Sonsuzluğa karışmak istiyorum. Çok yoruldum. O kadar çok yoruldum ki koskaca şehrin ortasına çöküp hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum. Ağlarken de haykırmak. ÇOK CANIM YANIYOR. KALBİM ÇOK ACIYOR DAHA FAZLA DAYANAMIYORUM diye haykırmak istiyorum. İçimden geçen her şeyi tek tek haykırmak istiyorum. hislerimi acılarımı, nasıl yaktıklarını canımı neden sevilmediğimi sormak istiyorum. Neden? Neden zehirliyor beni sevmek? Neden sevilmek isterken canım cayır cayır yanıyor? Umudum tükendi demek istiyorum. Desem haykırsam ne değişir ki? Hangi yaralarım geçer kim tutar elimden? Ben cevaplayayım Hiçkimse. Keşke kalbimi açıp gösterebilseydim insanlara, içimden geçenleri bir bir gösterebilseydim. Neden geceleri uykularımın kaçtığını anlatabilseydim.
Umudumu yitirmeye başlıyorum ve bu kendimi aşağı bırakmak istediğim uçurumdan bile daha korkunç. Keşke beni sevdiğini söyleyen herkes beni bu kadar yaralamasaydı. Sevilmeyi hak eden insanlar gibi sevilseydim. Ama ben inanıyorum. Bir gün her şey değişecek beni anlayacaklar fakat o gün ben gerçekten sonsuzluğa karışmış olacağım. O gün beni anlamalarının ve sevmelerinin hiç bir önemi kalmayacak.
