Bitmeyen Korkum

İçimdeki bu dinmek binmeyen kaybetme korkusu, terk edilme düşüncesi ne zaman son bulucak? Abartı olucak ama ölünce mi ? E zaten şu anda da bu duyguları içimde taşıdıkça yaşıyor gibi değilim ki. Yemek yiyemiyorum, uyuyamıyorum, arkadaşlarımla ailemle dışarı çıkıp oturmak bile istemiyorum. Siz söyleyin şimdi ölüden ne farkım var? Yanlış anlamayın yalnız değilim bir ilişkim var hem de kendisini her şeyin üstünde tuttuğum birisiyle. Mutluyum ama bu içimdeki kaybetme korkusu, sona yaklaşma hissi yer yer mutluluğuma gölge düşürüyor. Şimdi diceksiniz ki adama bak yalnız kalmaktan korkuyor saçma sapan şeyler düşünüyor. Hayır hayır benim derdim yalnızlık değil ki , ben yarım kalmaktan, onu kaybetmekten korkuyorum. Ona karşı beslediğim sevgi o kadar büyüdü ve güçlendi ki sevgim beni ele geçirdi resmen. Hislerimi, düşüncelerimi, yaşayışımı. Şikayetçi miyim bu durumdan? Asla çünkü o varsa hayatımda, gerisinin hiçbir önemi yok. Herkesin korkuları çekinceleri farklıdır ama bana göre en berbat korkulardan birisi, biri yanındayken seni bırakmicam demesine rağmen ve bu sözüne sorgusuz sualsiz inandığınız halde yaşadığınız kaybetme korkusudur. İşte bu var ya beyninize işleniyor, atamıyorsunuz sürekli düşünüyorsunuz.  Bir zaman sonra farketmiyorsunuz ama ilişkiye de zarar veriyor. Karşındaki bi yere kadar ah canım vah canım diye teselli ediyor moral veriyor.  Ama belli bi zaman sonra o da bunalıyor bu hislerinizden, içinizdeki sonu olmayan kargaşadan. Sen etkilemiyorum onu sanıyorsun ama her geçen gün adım adım onuda çekiyorsun içindeki kargaşaya. Sonra noluyor biliyor musun? Çok basit. O dindiremediğin korkun var ya; işte o gerçekleşiyor. Artık korkun ve sen baş başasınız. Ne kadar dayanabilirsin bu duruma bilinmez. İyi şanslar…