Düşündüm de bir insana verebileceğin en büyük ceza yokmuş gibi davranmak. Aynı evin içindeki iki yabancı gibi. Bir birinden haberdar ama içleri buz gibi çok soğuk. Oysaki bir sevgi ışığına bir umuda o kadar çok muhtaçlar ki gördükleri ilk durakta içleri umutla dolacak. Hissiyatları onları güzel hissetirecek. Kendilerini güzel görmeye değerli görmeye başlayacaklar. Insanlarin birbirlerine verebileceği en büyük hediye sevildiğini hissettirmek. Insanlar sevgiden o kadar çok acizler ki yaptıkları kötülüklerin doğru olduğuna inanıyorlar. Fanteziler yaratarak hayatı eğlenceye aliyorlar. Çünkü böyle mutlular. Seri katillerin çoğunun cocuklugu şiddet ve dehşet dolu geçtiği doğrudur. Sevginin bittiği yerde gelen değersizlik hissi insanın acizliğinin en büyük kanıtıdır. Insanlar psikoloğa neden gidiyor biliyor muydunuz? Kendilerini sevebilmek için. Yaşadıkları kötü olayları anlatmak için değil. Anlatmak onlar için zordur zaten. Kendilerinden bir parça eksilmiş gibi hissederler. Hayatları boyunca eksik kalan parçalarıni doldurmak için çabalayıp dururlar. En sonunda ya girdikleri karanlıktan çıkıp aydınlığa kavuşurlar ya da yaşamış oldukları çukurdan başka yol görmezler.
Bu yazı tüm tamamlanamamış hikayelere…..
BYYEL
