Neden böyle oluyor supi? Neden tam ayağa kalkarken yere düşüyorum? Neden hissettiğim şeylerden hiçbir zaman emin değilim? Yoruluyorum çokça oysa ki yaptığım bir şeyde yok, düşüncelerim sırtımda kocaman bir kambur oluşturuyor. Doğrulamıyorum bir türlü. Yürümem gereken uzun bir yol var, yapacağım bir ton şey, gerçekleştirmek istediğim hayallerim, mutlu etmem gereken bir ben ve insanlar var. Gururlandırmak istediğim ailem.. Ama hiç bir şey yapamıyorum. Ne yapmam gerektiğinin farkındayım ama yapmamam gerekenleri yapıyorum.
İnsanların sevgisini bana olan güvenlerini kaldıramıyorum artık. Sanki onlara layık olamıyorum gibi karşılık veremiyorum hiç bir duyguya. Kafam karmakarışık supi. Dönüp dolaşıp aynı yere geliyorum. Adım attığımı sandığım an sanki geriye gidiyormuşum gibi.
Kalbimde hissettiğim anda nefesimi kesen bir sıkışıklık var. Ve bunun hiç zamanı değil. Susturmak istiyorum düşüncelerimi, hislerimi. Ben sanki hiç ben değilmişim gibi geliyor. Aynaya baktığımda kendimi tanıyamıyorum. Kendimi keşfettikçe daha da dibe batıyorum gibi. İçten gülemiyorum artık ya da ağlamak istediğimde gözyaşlarım akmıyor. İnsanlara kendimi ifade edemiyorum. Kendimi en kendim gibi hissettiğim an yazdığım anlar oluyor. Ve ben kendi kendime konuşmaktan, kendimi çözmeye çalışmaktan çok yoruldum.
Savaşım kendimle ve ben bu savaşı hep kaydebiyorum supi.
