Müstakil evimizin önündeki avluda, sandalyede oturuyorum.Rüzgarın zorla dansa kaldırdığı ceviz ağacının yapraklarının sesi.Ayağıma kapanan kum taneleri.Rüzgar sadece yoldan geçen arabaların seslerine söz hakkı tanıyor. Sokak lambaları akşam olmasını bekliyor.Yurtdışındaki ablamın getirdiği güneş enerjisiyle çalışan ve evin girişine monte ettiğimiz lambalar elini daha çabuk tutmuşa benziyor. Sonrasında biraz yolun karşında duran komşunun sesleri biraz da arada bir çıkan köpek sesleri.
Annemle babam öleli on seneye yaklaştı.Beş yıl arayla.Annem üçüncü kalp krizinin ardından öldü.Babam da öldüğünde kalp krizinden dediler ama bana göre yalnızlıktan.Sürekli gördüğünüz bir yüzün artık bir fotoğrafa dönüşmesi zor bir durum.Evin odaları da babam gibi düşünmeye başlamıştı sanırım.Evin rutin sessizliğini çocuk sesleriyle yırtmaya çalışıyorduk.Hayatın matematiği olmaz diye düşünürdüm.Onca değişkenin sarıp sarmaladığı bir sürü tahminler silsilesi. Ama Tanrı tek sayıları severdi.Ayrıca tek olmanın verdiği hissiyatı bence yarattığı varlıklar da yaşasın istedi. Ablamın birisi yakınlarda yaşarken, diğeri yurtdışındaydı.Pek uğramak istemezlerdi.Benden başka ilgilenen de kalmadı bahçeyle.Gelseler de fazla duramazlardı.Anılar pis bir koku, rahatsız edici bir takıntı, zararlı bir alışkanlık gibi.Bazen de sizi uykunuzdan uyandıran bir alarm sesi gibi.Her konuya dahil olmaya çalışan çok bilmiş biri gibi.Bir o kadar boşboğaz bir o kadar da hadsiz.Ne konuşursak konuşalım, yutkunmaya başlıyoruz.Ablamgil gittiğinde annemle babamın bana bu ev için bıraktığı sessizliğe gömülüyorum.Ne şanslıyım ki evli değilim ve benden miras kalan bir yalnızlık olmayacak.
İnanın insanların ölülerinden sonra hayatına devam etme süreleri giderek kısalıyor.Henüz bunu başarabilmiş değilim.Ama inanmak başarmanın yarısıymış.Siz öyle demez misiniz.Umarım yarısına gelebilmişimdir.
Devam etmeye çalışıyorum.Bir yandan da kendimi bazen avutmaya bazen de unutmaya.Her ne kadar çevremdekiler beni bana hatırlatsalar da.Her gün neredeyse birbirinin aynısı.Günlerin isimlerini terkettim çoktan.Hepsine sıradan ertesi diyorum.Sorarsanız beni, kimsin nesin diye?Deneyenlerin köyündenim ben.Çoktan gelin etmişler burda umudu.
