Kurum Kültürü Aranıyor
Baştan söylemeliyim ki kültür sadece kılık kıyafetle olmaz. Bunun bilincindeyiz. Ama…
Bütün devlet daireleri için söylenebilir ama bizim sözümüzün kastı eğitim ortamları.
Eskiden öğrencilerin ve öğretenlerin hem okulda, hem de sokakta öğrenci ve öğretmen olduklarını anlama şansımız vardı.
Artık bu şansımız yok. Yıllardır öğrenciler de öğretmenler de kafalarına göre takılıyorlar. Bu durumun sorumluları o kurumları yönetenler tabi ki.
Oysa kurallar belliydi. Cumhuriyetin en önemli kazanımlarındandı. Cumhuriyet okullara hem öğrenciler için hem de öğretmenler için bir kurum kültürü aktarmıştı.
Öğretmen kıyafetinden tanınabiliyordu. Okulda, sokakta kim öğretmen belli oluyordu.
Öğrenci kıyafetinden tanınabiliyordu. Çok kez okula gelmeyen öğrencileri vatandaşların okula yönlendirdiklerini, onlara karşı sorumluluk hissettiklerini, yönlendirmeye çalıştıkları öğrenciler onları dinlememişse, “sizin okulunuzun kıyafeti ile birkaç öğrenci parkta oturuyor” diyerek okulu aradıklarının şahidiyim.
Belki tek tip kıyafet diye eleştirilebilir ama artıları eksilerini aşıyordu.
Öğretmen ve idareciler giyim kuşamları ile hem öğrencilere hem de vatandaşlara örnek teşkil ediyorlardı. Ütülü kıyafetler, traşlı yüz, kravat. Bayanlar ütülü pantolon ya da etek, sınırları belli bir giyim kuşam ile oluşturulan bir kurum kültürü.
Bu durumu da çok eleştirdiğimiz oldu. On iki Eylül rejiminin getirdiği bir uygulamaydı. Doğru. İnsanlar zorlamayla, baskıyla yapıyorlardı denebilir. Doğru.
İnsanların baskılandığı alanlar da vardı. Tabi ki onların toplumda yarattıkları sıkıntılar da yaşandı.
Ama kurum kültürleri önemlidir. Onu yok ettiğinizde yerine koyacağınız şey de önemlidir.
Yıkılanın yerine yeni bir şey kondu mu bilmiyorum. Daha çok bir karmaşa görüyorum.
Olsun, bu da bir kültür herhalde.
Aranan hali bulunamasa da yaşam devam ediyor. Hem kültür boşluk kaldırmaz. Mutlaka bir şeyler sızar oraya.
