Acı.. Dillerden düşse bile kalplerden düşmeyen acı.. Acı çekmek varoluşumuza anlam katan yegâne hislerden biri. Herkesin acısı kendisi kadar. Hayvanlar belki bitkiler de kendilerine göre çeker acı. Bir şairin acısı mısralardan okunurken bir kedinin acısını mırıltısında ya da bir kadının acısını gözlerinden okuyabilirsin. Belki her sonbahar mevsiminde ağaçlar yapraklarına veda edeceği için rengi solar. Kim bilir? Bir çocuğun acısı kısa sürer ama ilerisi için iz bırakır. Çocuğuna veda etmiş annenin acısı ise dünyanın güneş etrafında dönmesiyle hesaplanamaz. Kimilerinin acısı şen şakrak kahkaha atarken o kısa duraksamalar arasına gizlenir. Kimisinin duş alırken bağıra çağıra söylediği şarkılarda. Acı sevgi kadar güzel bir duygu. Mutluluk kadar nereden geleceği belli olmayan. Bir bakarsın koca bir acının içinde bulmuşsun kendini. Ötekileştirme sakın. Kabul et! İnkar ettiğin şeyler kadar. Ve ritüelleri bir bir gerçekleştir. Duygusal bir şarkı ve sular seller gibi akan gözyaşları. Neden ağlıyorum diye sorgulama bence. Neden gülüyorum diye sorgulamadığın gibi, sadece ağla. Bundan keyif aldığın zaman acı eziyet vermez. Acı ocakta bekletilmiş yemek gibi piştikçe seni kıvama getirecek. Yakma ama sakın, daha değil. Ve bir sabah uyandığında acıdan eser bulmadığın zaman pencereyi aç sonuna kadar. O gün yeni sene ‘merhaba’ de. Çünkü acı geçmiş ve kendini bulma yolunda bir adım daha atmış olacaksın. Sevgilerle..
Acı etkisi
