Nasıl anlarsınız bir insanı sevdiğinizi? Neler hissedersiniz onun gözlerine bakarken? Zihninizin ortasında onun yüzü belirdiğinde bile çarpar mı kalbiniz ağzınızda.. Ya da her sesini duyduğunuzda midenizde uyuşukluk oluşur mu…
Ben onu öylesine sevmiyorum.Ben onu divane kuşları misali seviyorum. Yüzü gözümün önünden bir saniye gitmiyor.Şu kainat denen nesnenin içinde en çok sevdiğim yürek, üstüne en çok titrediğim kalp onun göğsünde atıyor. Gözlerine daldığım vakit çevremde bulunan nesneler,kişiler,zaman sanki yok oluyor ve ben o mekandan soyutlanıyorum. Kulaklarım her saniye onun sesiyle sağır olmak istiyor diğer tüm seslere. Ciğerlerim onun kokusuna oksijen misali aç. Ellerin onun elindeyken sıcak. Tenim onun tenine değerken canlı. Onu sevmek tertemiz hissettiriyor. Onun boynundayken yüzüm adımı unutuyorum. Etkisi ne denli büyük bende. Sarıldığımızda birbirimize karışan iki insanız. Bakışlar,sesler,dokunuşlar,nefesler,kokular…Hepsinin bir anlamı var. Adımı unutturacak bir anlam. O bir insandan öte benim için. O benim için bir duygu, o benim için bir ruh,o benim için bir his. Bilinçaltıma yerleşen en güzel gerçek. Ellerimle dokunduğum en canlı his. Anlamsız bütün iç sıkıntılarımdan onun varlığıyla sıyrılıyorum. Onun adına korkmak,onun adına yaşamak,onun adında yaşlanmak istiyorum. Yüreğimde onun resmi, kulaklarımda onun sesi,içimde ona kavuşma ümidi her sabah beni sarhoşa döndürüyor. Ondan önce dünyamın ışığı yoktu, o geldi ben güneşi keşfettim..
