Bazen kelimelerle duygularımızı ifade etmek imkansızdır. Vücudumuz tepki olarak sinir, ağlama nöbetleri, memnuniyetsizlik olarak bu ifade edemediğimiz duyguları bastırmaya çalışır. Evet ben 26 yaşında yakalandığım hastalığım yüzünden anne olamıcam. Böyle direk söylemek inanın kolay, insanların yüzüne bakıp “aman anne olmak zor, iyiki olmadın diyip,” arkandan yazık buna demeleri. Senin her koşulda kimsenin anlamayacağı duygularını bastırıp yaşadığın şehri insanları terketme dileğin hep olucak. Herkes bana sen güçlüsün yaparsın diyorlardı. Yalnız şöyle bişey var ben güçlü değilim, olmak istemiyorum. Ben sadece acımı yaşamak istiyorum.Bu acı içinde küllerimden doğmak istiyorum. Yılmadan demek etmek istiyorum. Ama zamanında iyi yıkılmıştım demek istiyorum. Ben sadece ben olarak böyle kabul edilmeyi diliyorum. İnsanların beni küçümsemesini, anlamasını istiyorum. Hissetmemek istiyorum. Çünkü biliyorum bazı acıları derine kadar yaşanan lazım ki ayağa kalkabilesin. İşte kalkış anında bir daha yere çakılman çok zor olur. İşte o zaman aynadaki gerçek sen olursun, sen başarmış olursun, sen artık bir daha o eski sen olmazsın. Ama bu süreç öyle kolay değil. Yaşadım biliyorum. Şuan ayağa kalkma aşamasındayım. Hala bocalıyorum. Hala bir yanım buruk. Ama ben başaracağım.
Anne olamamak.
