Merhaba ben blog nasıl yazılır bilmiyorum ama sadece buraya gelip yaşadığım bazı şeyleri sizlere anlatıp hem kendim rahatlamak hem de size birazda olsa yol göstermek istiyorum.
Biraz sohbet birazda tartışma havasında yazacağım ve anlatacağım hikayelerimi okurken zevk alacağınızı ve aslında hayatı da sorgulayacağınızı düşünüyorum. Bunları söyledikten sonra anlatmaya başlıyorum.
Ben de herkes gibi hayatıma başladım. Hatta çoğu kişiye göre çok daha güzel bir çocukluk geçirdim. Tabii dışardan bakınca…
Ben sürekli herkes tarafından kandırılan çocuktum. Annesi, babası, dedesi, ninesi, akrabası… Hepsi tarafından kandırıldım. Hayata daha yeni tutunmaya çalışırken zaten istenilmedim. Annemle babamın halt yemesinden kaynaklı olarak dünyaya normalden biraz daha erken geldim. Kimse bilmesin diye de yaklaşık 4 ay kadar evde saklandım. Her şey düzenine göreymiş gibi davranıldı vakti geldiğinde.
Sonrasında annemi ve babamı neredeyse görmeden büyüdüm. Sürekli akrabalarında anneannesinde kalan çocuktum. Bundan şikayetçi değilim onlarla birlikte çok güzel zamanlar geçirdim. Annemle babam arada bir yanımıza gelirlerdi. Sonrasında gitmek için beni sürekli kandırırlardı. Mesela yazın “Dondurma almaya git sen biz seni bekliyoruz.” derlerdi ama hiçbir zaman beklemediler.
Sonra ben büyüdüm. Her çocuk gibi normal hayatıma devam ediyordum ki müzikle olan ilişkim başlayana kadar… Müzik hayatımın en başından beri benimleydi fakat ben onun bu kadar zevkli, muhteşem bir şey olduğunu fark etmemiştim. Bunların hepsini fark ettiğim zaman ilk isteğim tabiiki bir gitar oldu.
“Nolur bana gitar alın gitar kursuna gitmek istiyorum.” diye tutturdum ben ama ailem bu konuda bana asla katılmıyordu. Her çocuk gibi benim de geçici bir hevese tutunduğumu düşünüyorlardı. Bu böyle üç yıl kadar sürdü.
En sonunda gitarım vardı artık ve ben zaten o aradaki üç yılda bir şeyler öğrenmiştim. Çevreden duyduğum bilgiler, gitar çalan arkadaşlarım hepsini teker teker gezmiştim.
Elimde bir gitar tutuyordum ve onu bana öğretecek olan kişi bana bakıp “Senden çok iyi bir gitarist olacak.” diyordu.
Oldu da tabii. Her çocuk gibi heveslenip istediğim şey değildi çünkü. Bu benim gerçekten olmak istediğim kişiydi. Müzik bana kendim olma konusunda çok fazla yardım etti. Kendi kişiliğimi bulma ve kim olduğumu öğrenmemde sürekli yanımda olan tek şey müzikti.
Kendimi geliştirdim. Gitarda artık profesyonel seviyesine gelmiştim ve sadece gitarla kalmadım. Piyano, bateri, bağlama, ukulele… Hepsinde belirli bir seviyeye kadar geldim.
Yine de hayatımda bir şeylerin eksik olduğunu hissediyordum ama tam olarak anlayamıyordum ne olduğunu. Düşünerek çözmeye çalıştım fakat o şekilde olmayacağını da anlamıştım bir süre sonra.
Derken hayatımdaki eksik birden karşıma çıktı. Hayatımda bir tane daha ben olmalıydı. Bunu fark ettikten tam 4 sene sonra o hayatımdaki eksikliği tamamlamış oldum. Şimdiye kadar size ne anlattıysam aynılarını yaşamış ve benim gibi müzik onun arkadaşı, yoldaşı olmuş insanlar artık birlikteydim.
BURAYA KADAR GERÇEKTEN OKUDUYSAN VE EĞER SENİN HAYATINDA DA BİR YERLERDE KARŞILAŞTIYSAK KİMSENİN YALNIZ OLMADIĞINI BİLMESİNİ İSTERİM.
TEŞEKKÜRLER.
