Bi insana güvenmek bu kadar zor olmamalıydı. Birine koşulsuzca güvenmek, şüphe etmemek gerekirdi. Geldiğimiz çağa bakar mısınız. Herkesin kafasında soru işaretleri kimse tam anlamıyla huzurlu değil. Peki neden, neden bu kadar huzursuzluk içindeyiz. Ya da birilerine kendimizi kanıtlamak zorundayız. Bunların hepsi asıl nedene geliyor hayata gelme amacımız şu an olanlar, yaşam mücadelemiz. Bu kadar zor olmamalıydı birine gerçekten güvenmek,sevmek.Ama zor ve her geçen gün daha da zorlaşıyor.Arkamızı döndüğümüz an başlıyor güvensiz hislerimizin beynimizi , bizi yemesi. Acaba beni gerçekten seviyor mu, acaba şuan dedikleri doğru mu, yalan söylüyor mu…Aslında bunların hepsini yapan da biziz. İnsanoğlu bu kadar kötü olmamalıydı. Bunca şey arasında birbirimize güvenebilmeliydik. Birbirimizi sevmek yerine hep birbirimize engel olduk. Birbirimize güvenmek yerine birbirimizden şüphe duyar olduk. Bunları oturup düşününce, yazınca ne kadar aciz olduğumuzu görüyorum. Ama kendi adıma şunu kesinlikle söyleyebilirim: Hiçkimseye sırf keyfim için canım istediği için yalan söylemedim. Hayatımdaki her insana sonsuz güven verebildim .Peki bunun formülü ne çok mu zor imkansız mı ..Asla değil ben hayatımdaki herkese güzel davranmasını bildim, kimseyi kolay kolay kırmadım ve en önemlisi hep açık sözlü oldum. Yalan söylemektense bunu tercih ettim. Ve bunun için çoğu insan tarafından sevildim belki. Ama herkesin sevgisinin doğru olmadığını gösterdi hayat bana. Birçok kez yalanlar dinledim ve güven duygumu onlarca kez kaybettim. Hayatıma aldığım her insandan uzaklaştım kendime duvarlar ördüm. Sırf bir daha kırılmamak içindi hepsi. Şuan ördüğüm duvarlar arasında hayata tutunmaya çalışıyorum.
kaybolan güvenimiz
