İnsan varoluş süreci boyunca sürekli hayatına birilerinin girdiğine ve çıktığına şahit olur. Okul ortamı değişir, oturduğu mahalle değişir, köşe başındaki bakkal değişir ve daha bir sürü kişi. Ama bir gün yakın çevresinden biri gider. Bu babası olabilir, sevdiği olabilir, kedisi olabilir. O an içinde tuhaf bir şeyler hisseder ama anlam veremez. Bu duyguyu daha tecrübe etmiş olabile adını koyamaz. Sonra biri daha gider. Evet,yine aynı duygu ama biraz daha yakınlık kurmuş olacak. Ve sonra biri daha biri daha… O iç sızlatan gerçeği artık buyur etmek zorunda kaldığını anlar. Herkes gider. En sevmediğin de gider en sevdiğinde. Gitmez dediğin kişi de, gider gitmesini istediğinde. Yalnızsın,yalnızız. Bu acımasız gerçek insanı gecelerle ağlatır. Bu asla gitmez demediğin kişi ,yani gitmeyeceğine emin olduğun ve üzerinde gider gider muhabbeti etmediğin kişi gittiğinde içinde kopacak şeylerle beraber insanlara güvenini, bağlılığını bir nebze daha kaybettiğini hissedeceksin. Çünkü zaten bu gitmez dediğin kişinin bile gitme ihtimali olduğunu bilirsin ama bazıları var ki gideceği düşüncesi hiç uğramaz sana. O kişilerden kendinizi koruyun muhtemelen o da gidecektir. Gittikten sonra beynine düşüncelerin saldırdığını göreceksin. Sana karşı acımasız olacak tıpkı gidenler gibi.
Herkes gider mi?
