İnsanlara ve hayvanlara yaklaşımımız hakkında oturup düşündüğümde şu kanıya vardım: Bir insanı seversin belki dışarıdan mükemmel biri olarak gözükür sana ya da öyle gösteriyordur bilemezsin.Ona sarılmak istersin korkarsın,içini açmak istersin korkarsın çünkü güvenemezsin ona içini açtığında neler olabileceğini bilemezsin.Belkilerle dolarsın günümüz ilişkilerinde olduğu gibi etrafınıza bir bakın herkesin yanında en az 3 yıllık tanıdığı insanlar var tam olarak güvendiği olarak.Konu hayvanlara nerden gelecek diyeceksiniz hayvanları hepimiz çok severiz uzaktan onları öpüp okşamak isteriz ama hepimiz onlarla yaşlaştığımızda bir şekilde çekiniriz korkarız. Bir aslan düşünün mesela ya da arı uzaktan nasıl sevgi besleriz ama yakınımıza geldiklerinde nasıl kaçarız onlardan. Sevmediğimizden değildir yaptığımız sadece güvenmediğimizdendir ne yapacağını bilmememizdendir.Bir kedinin sizi tırmalamasını göze almayarak kucağınıza alırsınız mesela tırmalamazsa kucağınızda öylece durursa ondan iyi bir kedi olmayacaktır nasıl akıllı nasıl sevimli der seviniriz. Ama tam tersi olduğunu düşünün kedi sizi tırmaladı kaçtı vs o zaman ondan hırçını yoktur. İnsanlarda böyle işte ne yapacaklarını nasıl davranacaklarını asla kestiremezsiniz iyi olduklarında mutlu olduklarında size mükemmel davranırken kötü olduklarında yüzünüze bile bakmazlar ve bunu gördükçe siz de içinizi açmayı bi şeyler paylaşmayı bırakırsınız,çekinirsiniz.Böylelikle dünyamız herkesin içinde biriktirdikleriyle yanılgılarıyla yanlışlarıyla dolup taşar.
İnsana ve hayvana yaklaşımımızdaki benzerlik
