Bir şeylerin iyiye gideceği yoktu aslında buna inanmakta ahmaklık olurdu..
Ama sen vardın işte.. Benim bu dünya da iyilikten anladığım tek şey sen..
Kötülüğün dibine kadar batmış olan bu dünya da ben bize inanmıştım gerçekliğine şeffaflığına sana inanmıştım..
İyi düşünülecek ne kalmıştı ki bir tek sen vardın..
Sende git’me hiç solmayacak, hiç gelmeyecek gibi.. Kalbim kaç parçaya bölündü bilinmez ki toplamaya başlasam kanarım bırakıp öyle gitsem aklım kalır..
En iyisi sen gel gel ki topla beni sana kal’sın kalbim..
Ama direnmeyi umut etmeyi bırakmaya çeyrek kaldı belki de çoktan kabullendim bilmiyorum. İnsan kendine kırılır mı hiç paramparça oldum bile.. Artık kendime yabancı sesimle küs yüzüme kırgınım ya atlatacağız ya düşeceğiz içim öyle bir garip işte..
Aslında ölsem haberi olmayacak bir adama da bu kadar kırılmamalıyım..
