Gelmeyenin, yokluğunu çekmek nasıl bir acıydı?
Aşkından harap olmuş yüreğimizi, kaç gece avutmaya çalıştık,kanıya kanıya! Belki acıta acıta.
Küçük te olsa umudu yaşatmaya çalıştık sevgimizde… Yüreğimizi açtığımız insana yetemedi sevgimiz işte! kalakaldık öylece koca bi boşlukla, veda etmeye çalıştık kendimizce aslında hiç var olmamış o insana…
En zoruda şuydu ki; kimse bilmedi yanmışlığımızı, içimizdeki haykırışları değil de sadece sessizliğimizi gördüklerin de anladık; çoktan demir almıştı yüreğimiz yalnızlığa..
