eskiden şöyleydi, böyleydi diye anlatılanları dinleriz hep. ve dinlemeye devam edeceğiz. bizden sonrakiler de hep bunları dinleyecek. çünkü (bence) kim geleceğe ne kadar umutlla, mutlulukla bakarsa baksın, şu an yani bulunduğu an için, o anın içindeyken çok fazla yorum sahibi değildir. genelde ya geçmişte ya gelecekte takılıdır aklımız. ama daha çok geçmişte olduğunu düşünüyorum çünkü geleceği henüz yaşamadık. yaşadığımız her şey, hissettiğimiz her duygu aslında geçmişte kalmıştır. ayrıca net ve değiştirilemezdir. olup bittiği için başını, sonunu, ne olduğunu biliriz. elbette gelecek için atıyorum “gelecekte çok mutlu olacağım” diyebiliriz. ancak bundan hiçbir zaman emin olamayız. genellikle geçmişte şu ankinden daha mutlu olduğumuzu düşünürüz. gerçekten öyle olmasa bile. geçmişte yapmaktan sıkılıyor olduğumuz bir şeyi bile şu an “ne güzel zamanlardı” diye hatırlarız ( ya da hatırlamak isteriz). bu yüzden hep eskiler anlatılır ve abartılır. yaşanırken o kadar güzel olmasa bile, geçmişte kalan ana geri dönülemeyeceği için gelecekte ya da şu anda kıymete biner. ve geçmişteki her şey güzel hatırlanmak istenir. eskileri dinlemekten şikayet edenler de bir gün geri dönemeyecekleri geçmişlerini şu anla kıyaslayıp geçmişin daha güzel olduğunu düşünecek ve bunu anlatmak isteyeceklerdir.
2.
