Kalbim çok kırık. Bazen uzun uzun düşünüyorum. Ne ara bu hale geldik? Ne zaman bu kadar uzaklaştık? Eski hallerimi çok özlüyorum ama bu yolun dönüşü yok artık. Bundan sonra ne sen benim hayatımda olacaksın ne de ben senin hayatında olacağım. Geri dönüşü olmayan bir yola girdik. İleride birbirini hiç tanımayan iki yabancı oluruz belki. Bu ihtimali düşünmek beni çok üzüyor. Çünkü sana sandığımdan fazla değer verdiğimi anladım. Bilmiyorum sen de bana benim sana verdiğim kadar değer verdin mi? Belki de hiç üzülmemişsindir. Kendini üzen tek benimdir belki.
Yaşadığımız tartışmada beki de ben haklıydım evet ama bazen haklı olmak bir şeyi değiştirmiyor. İnsan bazen haksız olmak istiyor. Keşke haksız olsaydım dediğim zamanlarım çok. Bilmiyorum çok değişik duygular bunlar. Hem gençliğimin en kötü anısı hem de gençliğimin en güzel yılları seninle.
Belki benim de hatam sinirlendiğim , üzüldüğüm yerlerde duygularımı belli etmemek hep içime atmaktı. Her şeyi zamanında konuşsaydık şuan bu durumda olmayabilirdik. Ya da çok ufak detaylara takılmasaydık aramıza başkalarının girmesine izin vermeseydik… Şuan seninle hala görüşüyor olabilirdik. Bana yaptığın şeyden sonra sana çok sinirlendim beraber olduğumuz tüm gruplardan çıktım , telefonumdan numaranı sildim. Çocukça hareketlerdi belki de. Bunun için pişmanım. Ama o an sinirimi öyle attım. Gerçi sen de beni engelledin. Başta dedim ya dönüşü olmayan bir yoldayız artık. Ben sadece artık o kadar içimde biriktirdim ki . Kimseye de anlatamadım çünkü anlatsam da beni tam olarak anlayamıyorlar. Herkesin başka dertleri var tabi.
Sözlerimin sonuna geliyorum artık. Sen bunu görmeyeceksin ama yine de içimdekileri dökmek beni rahatlattı. Umarım hayatın boyunca çok mutlu olursun.
