Farkındayım, bir okyanusun dibindeyim ve herkes gibi ben de batıyorum. Çırpınmak anlamsız geliyor, yukarı çıkmak ve bir kere daha havayı ciğerlerime doldurmak… Biliyorum ki tekrardan batacağım, biliyorum ki ne ben kendimi kurtarabileceğim ne de biri beni kurtarabilecek. Büyük bir farkındalık ve kabulleniş içerisindeyim yani. Biraz da umursamazlık yok değil içimde! Ne olursa olsun artık, diyorum itinayla kendime.
Farkındayım, hiçbir olumlu düşünce geçmiyor aklımdan, kalbimden, özellikle de ruhumdan. Her birimiz biraz daha bütünleşmiş durumdayız, karanlık ve soğukla ama buranın güvenilir olduğunu düşünüyoruz aptalca! Çünkü biliyoruz ki daha aşağısı yok bizim için, gidebileceğimiz, bulunabileceğimiz daha kötü bir yer yok.
Farkındayım, her zaman ki gibi ellerimle toplayacağım tüm kırıklıklarımı ve bir odaya tıkacağım onları. Diğerlerine yaptığım gibi bunların da üzerine kilit vuracak geri dönmemek üzere bırakacağım kendi hallerine!
Ve ağlayacağım tüm hayatım için, odaya kapattığım tüm kırıklıklar için… Yas tutacağım, ruhumdan eksilen her parça için özür diliyeceğim kendimden itinayla!
Ve farkındayım, büyük bir aptallık içerisindeyim tüm benliğimle! Gülümserken mutsuz olduğum için, yalnız kaldığımda tüm gerçekleri acımasızca yüzüme vurduğum için, kendimi her defasında alaşağı ettiğim için… Ama bir kere daha umurumda değil hiçbir şey, çünkü okyanusun dibindeyim ve herkes gibi ben de batıyorum.
