uğruna şehirler,hayatlar değiştirilen şey.her şeyi denersiniz yine yapamazsınız.ofsayt osman gibi “bu da mı gol değil?” dersiniz ama sorun yollarda,şehirlerde,gizlenmiş öznelerde değildir.sorun,unutmakla hatırlamak arasındaki ofsayt çizgisindendir.ofsayttan çıkıp golü atmak gerek.
mabel matizin de dediği gibi ölürdün unutmasan.demek ki lazım ama gerçekleştiremiyoruz çoğu zaman.kimi zaman övünürüm her şeyi hatırlamamla ama bazen de hatırlamak acıtır en çok insanı.hangisi iyi bilemedim ki ben.
aman unutamıyorum” diye sızlanıp duranların aşkları değil, takıntıları çok büyüktür. dünya üzerinde milyarlarca insan, belki on milyarlarca kere, başkalarını unutmuştur. kendini, sevdasını bu denli özel addeden insan benim için net bir tabir ile “arızalı”dır. unutmak ne yaptığını bilenin işidir, zaman alacağı kesindir. belli aşamaları vardır ve bunlar ancak kendini tartarak anlaşılabilir. hayata tekrar, eskisi gibi, belki eskisinden de öte bir heyecan ile devam etmek için mevsimlerden kışı yaşamaktır, bahara ulaşabilmek için.
unutmak değil belki ama hatırlamamak mümkün.” (Kelebeğin rüyası)
Unutmaya çalışır iken
insan olmaya başlarsın.
yani gökyüzüne çevirirsin başını, denize bakarsın; ayakların toprağa basar yeniden, hayat normale döner, işe gidersin, sinemaya bir bilet alırsın, para harcarsın, kırmızı ışıkta durup cam kenarından insanları süzersin, yürürsün, faturaların gidişatını takip edersin, halledilecek işler olur, sonra işe gidersin, hafta sonu arkadaşlarla yapılacak proğramlar olur, tatilini nerede geçireceğini düşünürsün daha izne aylar varken.
önce her şeyi siyaha boyamak lazım.
sonra kurumasını bekleyip üstüne
beyaz harflerle yeni bir hikaye yazmak.
buna unutmak diyoruz.”
unuturken, sinemaya gider, öyküler okursunuz, gülersiniz, gözleriniz dolar. ‘gerçekten başından geçti mi?’ diye sorarsınız öykücülere, oysa ‘anlatılan sizin hikayenizdir hep birileri avcunuza kalbini bırakır, derin mavi bakmayı bilmiyorsanız, göremezsiniz.
pardon, neydi unuttuğum?
