AYRILIK

İnsanın içini yakıp kavuran,sönmeyecek gibi bir ateş düşüren bir duygudur ayrılık.Bu aşamaya ne şekilde,hangi ara nasıl geldiğini anlayamazsın.Düşünür durursun sürekli ne olmuş olabilir ki bu noktaya bu sona gelebilecek.Gün aynı gün,geceler aynı geceler,gün yine  yirmi dört,yine sabah kalkıp kahvaltı yapılacak,işe gidilecek,gündelik yaşam koşturmacası işte,Ama bir gün öyle bir an olur ki bütün iplerin koptuğu,hayatın tamamen farklı bir dönemecine girildiği,herşeyin değiştiği o an…Herşeyin rengi bir anda değişir,renkler soluklaşır,görüntüler bulanıklaşır,kalp soğur,buz keser.Hele ki ayrılığa sebep olan ikili ilişki içindeki anlaşmazlıklardan değil de üçüncü kişilerin söylemlerinden kaynaklanan bir durumsa,belki de en kötüsü budur.Çünkü birlikte onca vakit geçirdiğiniz,hayatın pek çok alanında birçok şey paylaştığınız,artık huyunu suyunu biliyorum dediğiniz kişiyle aranızda bir anlaşmazlık,fikir uyuşmazlığı oluşursa bunu konuşarak çözebilirsiniz.Ama işin içine başkaları girince fındık kabuğunu doldurmayacak olan sorun büyür,çözülmesi çok zor bir kriz haline gelir.Bakış açısı değişmeye başlar,o çok sevdiğin,kendinden bir parça bulduğun kişi gitmiş,yerine hiç tanımadığın yabancı,soğuk,bambaşka biri gelmiştir.Yadsırsın bu durumu,kabullenemezsin.O sana çok uzak gelen ayrılık yanı başında bitmiştir.Kocaman boşlukla birlikte ,bu boşluğu neyle doldurursun bilemezsin.Eğer bir de bitmesi kesin olarak gerekiyorsa,artık bu ilişkinin devamını kimse istemiyorsa zaten yapacak bir şey kalmamıştır.Sessizce köşesine çekilmek düşer insana,kalbin bıçakla kesilir gibi parçalanırken,sesin çıkmaz duyuramazsın kelimeler anlamını yitirmiştir.Yüreğinde büyüttüğün o kocaman sevginle küçücük kalakalarsın….