sadece sakin olmamız gerekiyor. soğukkanlılıkla çoğu şeyi halledebiliriz ama bazen insan sakin olamıyor. halledemeyeceğine olan inancı artıyor. kendini başkası yönetiyor gibi hissediyor çünkü yaptığı şeyleri yıllarca içinde yaşadığı bedenin taşıdığı ruhun yapmayacağına çok emin. bundan sonra böyle bir insanım deyip kendini kabullenip iyileştirmeye çalışmak kendini sahiplenip severek işleri yoluna koymak mı daha mantıklı yoksa kendine savaş açıp isyan ederek böyle olmayı reddetmek mi bilmiyorum. bazen kendimi hayır bunu istemiyorum yapmayacağım derken buluyorum. kime istemediğimi söylüyorum? kendimden başka kim beni yönetiyor? beynimin içinde kim var? o kişinin yine ben olma ihtimali de korkutuyor başkası olması da. eğer bensem neden kendime böyle davranıyorum? hayatımda çok güzel şeyleri hak etmiyor olabilirim ama kendime olan nefretimi böyle acımasızca kahkahalarla çıkartmayı da hak etmiyorum. nasıl rahatlayabilirim? o sesi nasıl susturabilirim? yardım almak ilaç kullanmak çok yavan çok basit çok yalan. beni 3-4 saat rahatlatıp bıraktığımda tepetaklak bir hale getiren hiçbir ilacı hiçbir insanı istemiyorum. kendi kendine yetebilme hissini çok özledim ama kafamın içinde yaşayan ve hep kavgalı olan iki ruhun çatışması bu hissi çoktan yok etti.
rahatlamak
