Merhabalar;
bu pandemi döneminde insan ne yapacagına ne kara verecegine hangi yönde gidecegini inanın bilemiyor küçüklügümden itibaren yazmayı çok ama çok seven bir insandım özellikle şiir dinlemeyi ve şiir okumayı çok seven ve bunu her fırsatta dile getiren bir insandım çok yaşlı degilim yaşım 30 bu arada ve aranızda yeniyim.
dolayısı ile işin özüne gelir isek ne yazmayayım dedim:)
yaklaşık 1 yıldan bu yana evden çalışıyorum ve bu süreçte ne yapacagıma yukarıda da belirttigim üzere karar verememiştim ben böyle zamanların boşa geçmesinde nefret eden bir insanım yani bu boş zamanlarımda zamanın boşa geçmesi beni adeta çıldırtırdı yanlış anlamayın evde çalışmak bir esnek zaman yaratıyor ve hareket kabiliyeti yaratıyor bundan dolayı boş zaman aslında…
bu ilk yazım kelime hatalarımdan ve imla hatalarım olur ise beni affedin.
uzun zamandır duygusal bir dönem geçirmekteyim herkes gibi ama dedimya bir şeyler yapmalıydım ve en ucuz hobi bu galiba 🙂
konuya girerken hepinizi saygı ile selamlıyorum.
bugün 90 larda çocuk olmayı seçtim uzun zamandır aklımda olan ve beni duygusallıga sürükleyen 90 sanlar beni bu aralar çok duygusallıga sokmuş durumda telefonda her konuşmamda konuya oraya getiriyorum her sohbette konu bir şekilde oraya kayıyor ahhh diyorum yaşlı amcalar gibi 🙂
mesela 90 larda ben ortalama 10 yaşlarındaydım ve istanbul’ a diz boyu kar yagardı o kadar eglenirdik ki okulların tatil olması başlıca etmen olmak ile beraber sabah 8 de çıkar akşam 12 de eve zor girerdik bu süreçte neler yapardık ? öncelikle mahallemiz çok ta olmasada sıcak komşuluk ilişkileri olan bir mahalle idi yada sokak çamlıca nın eteklerinde yaşayan orta gelirli bir aileye mensup olan bir çocuktum bir kız kardeşim vardı o dönemlerde neyse en samimi arkadaşım adem ve fevzi o dönem çok iyiydi aramız şimdi görüşmüyoruz bile ne acı…
mahallemiz yoguş oldugundan yukarıdan tepsi ile kayar ve inanılmaz eglenirdik inanırmısınız o sokakta o yokuşta 50 tane bizim gibi gibi çocuk vardı bazen tipi çıkar kar yagışı şiddetini artırırdı ve biz çok ama çok eglenirdik arada sırada eve gelir ısınır sonra tekrar çıkardım tabi bu arada eve gelip annemde ya azar işitir yada biraz hışmına ugrardım bunlar tatlı anılar:) akşam oldugunda evin beyleri işten gelir aileler o diz boyu karda eglenirdi kar topu vs. istanbul da 90 larda diz boyu kar yagardı sokak lambalarının sarı rengi kar üzerine vururdu . Akşam arada camda bakardım kar yagışı devam ediyor mu diye benim çocukluk maceralarım anılarım inanın saymakla bitmez
daha nicelerini yazacagım burada nasıl olsa bedava 🙂
şimdilik hoşça kalın
