Çok absürt değil mi ? Başlığı yazarken bile tereddüt ettim; acaba yazmasam mı diye. Ama yine değineceğim, yine değineceğim. Aklın ve mantığın devre dışı kaldığı bu acınası duruma değineceğim. Bazen diyorum; biz insanlar kusurlu kararları veriyoruz ama hayatımız işte o zaman hayat oluyor. Hep mantıklı verilen kararlar bir süre sonra hayatı anlamsızlaştırıyor… Bazen eksilere inmek bazen ise artılara çıkmak; hayat bu şekilde yaşanıldığı zaman, hayatta olduğunu hissettiriyor. Yani kısacası artıların kıymetini eksiler veriyor.
Yanlış anlamayın size mantıksız seçimleri göz önünde bulundurun demiyorum. Bazı anlar olur; o anları da akışına bırakın duygularınız yönetsin demek istiyorum. Hayatta olduğunuzu unutmazsınız.
Lakin başlıkta belirttiğim gibi bir tecrübe yaşarsanız ne yapacaksınız?
Aslında cevap vermek kolay gibi. Soru çok absürt demiştim ya, harbi öyle.
Peki ya çaresizse ?
Evet demek istediğim tam olarak bu. Çaresiz bir insan.
Sonunda ışığı görmek isteyen çaresiz bir insan; bir umut yürümeye devam ediyor. Mantıklı olmadığını o da biliyor, salak değil; ama az da olsa umut ediyor…
Şimdi böyle bir durumda ne denilebilir ?
Yaşamadan zorluğunu bilemeyiz. Tecrübe etmemiz şart. O hisleri, o karışık duyguları yaşamadan yorum yapmamız aşırı kolay olur. Demek istediğim: Yaptığının ne kadar faydalı olmadığını bilirsin ama yine de yaparsın.
Yani irade kontrolü dediğimiz o şey, o kadar kolay olsaydı, herkes başarılı olurdu.
Şaka gibi değil mi ?
Biz insanlar akıla sahip muhteşem canlılar gibiyiz ama aynı zamanda o aklın kullanılmasına engel olan duygulara da sahibiz. Karmaşığız…
Ve hikayeye dönecek olursak eğer; defalarca terk edildiniz. Ve her defasında da sadece üzüldünüz ve kahroldunuz. Ne bir kin güttünüz, ne de soğuyabildiniz ?
Çünkü ona öylesine bağlıydınız ki buna inanıp kabullenmek istemiyordunuz. Bu yüzden sonrasında defalarca yeniden deneyip bıraksanız da sürekli bir umut kaldı içinizde. Bitmedi.
Ama kuvvetle muhtemel olan, (o ilişkiden ne kadar umutlu olursanız olun) başarılı olamayacağıdır. Olmadığı gibi de daha kötü izler bırakabilir. Hayatı defalarca sorgulatabilir, bir türlü düzene sokamadığımız uykumuzu, kaçırabilir. Kaçmayan tek şey ise yine bizimle beraber kalacak duygularımız.
Demem o ki verdiğiniz aptalca kararlar, sizi daha da dibe sürükleyebilir. Ancak hayat böyle yaşanıyor. Bazen iyi tarafı bazen ise kötü tarafı ağır basıyor. Şanslı doğamıyoruz, şanslı yaşayamıyoruz. Kendimizden nefret ediyoruz, başkalarından nefret ediyoruz. Ve çok ağır duyguları, ağır ağır yaşıyoruz. Elbette şunu yapın, bunu yapın diyemem. Yaşadığınız her an içinizden ne geliyorsa yapın. Ama ilerisini düşünmeyi de ihmal etmeseniz iyi olur. ( absürt hikayeleriniz azalır en azından)
